Advocaat André Seebregts wil dat deze mannen getuigen om de voorgenomen uitlevering van zijn cliënt Sabir K. aan de VS te voorkomen, meldde hij eerder. Beiden zijn bereid bij de minister of rechter te getuigen, vertellen ze.

De twee Nederlanders zaten vorig jaar 8 maanden vast en doen hun verhaal onder de naam die ze gebruikten in de Pakistaanse gevangenis: Abu Muhammed en Aboe Faris.

Dat begint op 30 april 2011. Ze trekken zonder visum de grens met Pakistan en over en worden daarvoor opgepakt. ,We kregen klappen met geweerkolven en werden geschopt en geslagen. Daarna werden we geboeid en deed de politie een zwarte zak over ons hoofd’‘, vertelt Abu Muhammed. ,Ik werd in een kleine cel van ongeveer 2 bij 3 meter gestopt, zonder bed of matras. Er stond alleen een fles om mijn behoefte in te doen.’‘

Aboe Faris ondergaat precies hetzelfde lot, hoewel de vrienden worden gescheiden. Door de martelingen en het geschreeuw van andere gevangenen, realiseren ze zich dat ze zwaar in de problemen zitten en een enorme angst overmant ze. De eerste maand worden ze elke dag ondervraagd en dus geslagen en met de dood bedreigd. De Nederlanders moeten vertellen waarom ze zonder visum de grens wilden oversteken.

Na een maand worden de twee overgeplaatst naar de Pakistaanse hoofdstad Islamabad. Ze belanden gescheiden van elkaar in een kale cel onder de grond. Ze zien geen daglicht, hebben ook hier geen wc, enkel de fles. ,We kregen net genoeg eten om niet dood te gaan en het water dat we kregen had een andere kleur en smaakte vreemd.’‘

Hier blijven martelingen een bijna dagelijkse ritueel. ,Eerst moesten we uren lang naar martelingen luisteren. Gevangenen kregen elektrische schokken op hun geslachtsdelen en vertelden zelfs over verkrachtingen. Zo werd de angst opgevoerd’‘, legt Abu Mohammed uit.

,Ze gooiden water over je heen. Na uren kleumen werd je zelf ondervraagd en hard toegetakeld met bijvoorbeeld een zweep of stok’', vertelt hij. ,Je bent vastgebonden en hebt een zak over je hoofd. Je ziet de klappen niet aankomen en kan je niet schrap zetten. Je hebt zelf voortdurend veel pijn en je hoort in de gevangenis van 's morgens tot ‘s avonds mensen schreeuwen en creperen van pijn en angst.’‘

De mannen zijn er zeker van dat de Amerikanen hier achter zitten. Ze hebben dat van verschillende medegevangen gehoord die dit met eigen ogen hebben gezien. ,De bewakers vertelden zelf dat ze voor de Amerikanen het vuile werk moesten doen. Daar kregen ze geld voor’‘, zegt Abu Mohammed. ,Ik heb een keer vanuit mijn cel 2 Amerikaanse stemmen gehoord, geen twijfel. Ze hadden een zwaar accent. Als de Amerikanen kwamen, schoven er luiken voor onze tralies, zodat we ze niet konden zien.’‘

Beiden hoorden, onafhankelijk van elkaar, van medegevangen verhalen over Sabir K. Aboe Faris: ,Ze kenden veel details over hem die na onze vrijlating bleken te kloppen, dus ze hebben echt informatie met hem uitgewisseld’‘, benadrukt Abou. ,Zij zeggen dat ze hebben gezien dat de Amerikanen hem via de Pakistanen door marteling hebben verhoord.’‘

Na 8 maanden en bijna dagelijkse marteling werden de vrienden vrijgelaten. Ze kregen van de gevangenisdirecteur te horen dat de Pakistaanse autoriteiten er inmiddels van overtuigd waren geraakt dat ze geen kwaad in de zin hadden. Informatie die Pakistan van Nederland zou hebben gekregen, bekrachtigde dit volgens de gevangenisdirecteur. ,De Pakistanen hebben dus ook contact gehad met de Nederlandse inlichtingendienst’‘, concludeert Abu Muhammed hieruit.

,We bleken na al deze ellende uiteindelijk dus onschuldig en konden naar Nederland’', zeggen de Nederlanders. ,Natuurlijk zonder excuses.”