„Hoe houd je het buiten uit als het dik 20 graden vriest?” Deze tegenvraag stelde een Israëlische professor mij toen ik onlangs telefonisch informeerde hoe hij de Arabische lente beoordeelde. „Alleen als je een poolbeer bent. Dan kun je makkelijk min 20 doorstaan. Welnu, Israël is een poolbeer in de regio. Het heeft slechts een paar ijskoude vredesverdragen met Egypte en Jordanië (nog) in handen. Wij hebben echter wel veel penibeler situaties meegemaakt dan de huidige catastrofe in de Arabische wereld.”

Catastrofe in én voor de Arabische wereld. Deze Israëlische zienswijze staat haaks op de nog altijd in Europa volgehouden visie op de Arabische lente. Het valt blijkbaar niet mee de eigen virtuele realiteit van het Midden-Oosten (met dank aan Facebook en Twitter) in te moeten ruilen voor de politieke realiteit van de regio, de aaneenrijging van klinkende islamistische stembussuccessen.

Een nuchtere Israëlische waarnemer somde tegen mij vorige week in Tel Aviv vier essentiële condities op voor een samengaan van islamisme en democratie: geen nationale wetgeving op basis van de sharia (islamitisch recht); volledige en onbeperkte gelijkheid voor alle religieuze minderheden; volledige en onbeperkte gelijkheid voor vrouwen; ondubbelzinnige aanvaarding van de vrijheid van het woord, van mening en van godsdienst. Mijn Israëlische gesprekspartners zijn in elk geval somber (Arabische herfst) tot zeer somber (Arabische winter) gestemd over de democratische vooruitzichten in de Arabische landen.

Weinig weerklank

Deze sterk gereserveerde Israëlische houding tegenover de uitwerkingen van de Arabische lente deel ik geheel. Eerlijk gezegd stoort het mij behoorlijk dat in Europa de grote bezorgdheid in Israël over de machtsverschuivingen en machtsstrijd in het Midden-Oosten niet veel meer weerklank vindt. Een militaire briefing aan de Israëlisch-Libanese grens twee weken geleden drukte een delegatie van het Europees Parlement nog eens met de neus op de uitermate kwetsbare veiligheidspositie van de Joodse staat. Immer dienen de Israëlische strijdkrachten op hun hoede te zijn voor de infiltratiepogingen (kidnapping!) van Hezbollah.

Terwijl Israël zich realistisch en verstandig opstelt tegenover de ”Arabellie”, dat wil zeggen op uiterst terughoudende wijze, wenst het land vanzelfsprekend op alles voorbereid te zijn. Daartoe behoren ook preventieve maatregelen zoals het nadrukkelijk ondersteunen van de Jordaanse autoriteiten. En dat kan heel concreet met projecten voor water en brandstof. Het parool is duidelijk: voorkom dat de Jordaanse moslimbroeders in de voetsporen treden van hun Egyptische geestverwanten.

Een punt waarop politici en media in Europa zich opvallend vaak in stilzwijgen hullen, is de nauwe connectie tussen de Arabische lente en het opvlammen van de haat jegens Joden en de staat Israël. In het recent verschenen rapport ”Antisemitism Worldwide 2011” concludeert dr. Esther Web-man dat voor- en tegenstanders van de Arabische lente elkaar bij voorkeur op antisemitische wijze zwart maken. De bekende reflex in de regio. Want zelfonderzoek naar eigen politiek en maatschappelijk falen is immers te pijnlijk. Geef daarom de Joden, geef Israël eenvoudigweg de schuld!

Matzes

Ter illustratie een voorbeeld ontleend aan het huidige Syrische strijdtoneel. Het regime van president Bashar al-Assad schildert zijn tegenstander, het Vrije Syrische Leger, af als „een strijdmacht van ezels, in dienst van de Mossad.” De Syrische revolutionairen brandmerken op hun beurt Assad en diens getrouwen als ”Alawi Joden” die met opzet een bloedbad aanrichten onder de eigen bevolking om zo de Joden van bloed te kunnen voorzien voor hun matzes…

Of neem Egypte. Plichtsgetrouw meldden de media telkens weer de aanhoudende terreuraanslagen op de gaspijplijn tussen Egypte en Israël/Jordanië. Zo ook onlangs de uiteindelijke opzegging van het contract over de gasleveranties. Veel minder bekend raakte de slogan die op 22 augustus in Egypte de ronde deed: ”Wij willen geen gasexport. Wij willen jullie vergassen”. Voeg daaraan toe een massabijeenkomst van de moslimbroeders op 25 november met spandoeken als ”Dood alle Joden!”

Op het voortwoekerende Arabisch antisemitisme dient een krachtig Europees tegengeluid te klinken. Zeker wanneer dat nota bene gebeurt onder de misleidende dekmantel van de Arabische lente.

Arabische lente? Tegen de achtergrond van het islamistische getij in het Midden-Oosten spreek ik liever van Arabische achteruitgang, die ik zeker betreur, zoals ik dat ook opmerk bij mijn Israëlische vrienden en gesprekspartners.

De auteur is lid van het Europees Parlement voor de SGP. Dit artikel is een samenvatting van zijn bijdrage donderdag aan de SGP-conferentie ”Oog voor Israël”.