Wij vlogen destijds in Kenia en Tanzania een week mee als toeschouwer en hebben daarbij veel gezien en geleerd. Zo’n week zit –behalve met de contacten die je opdoet– vol met lessen. Lessen van mensen met een missie op hoog niveau. Lessen van mensen in de misère. Lessen voor persoonlijk en zakelijk gebruik.

Bij een eerdere kennismaking met de MAF in Bangladesh werd ik er al door verrast. Ik had net mijn riem vastgemaakt in de stoel achter de piloot toen hij me riep om samen te bidden. Hij stelde me voor Gods zegen te vragen voor een veilige vlucht, vouwde zijn handen en begon zijn gebed. Dat gebed voorafgaand aan het vertrek herhaalde zich keer op keer bij de vluchten die ik daarna met de MAF maakte.

Tijdens of na zo’n vlucht ontstond ook vaak een gesprek met de piloot. Over zijn geboorteland, zijn ouders en hoe hij ertoe was gekomen om te gaan vliegen. In tegenstelling tot veel gesprekken in Nederland ging het zelden over carrière of toekomstplannen. In ieder verhaal keerde terug hoe God had geroepen, hoe de roep was verstaan en hoe die roep was opgevolgd. En ook dat niet iedereen in de omgeving van de piloot de roeping had begrepen. Maar dat hij en zijn gezin waren gegaan en dat ze voortdurend zegen ontvingen in werk en familie.

Over geld werd niet of nauwelijks gesproken, behalve als wij het ter sprake brachten. MAF-piloten moeten voor hun eigen levensonderhoud zorgen door middel van giften van het thuisfront. Maar of dat genoeg 
was of eigenlijk te krap (wat ik soms vermoedde), heb ik niet van hen gehoord. 
Het was goed zoals het kwam en goed hoeveel er kwam. Voordat een gesprek eindigde, waren we vaak al weer toe aan een landing.

Zo kwamen we een keer terecht in een zandbak van stof en hitte om een Bijbelvertaler te bezoeken. Hij werkte voor een kleine stam die een taal bezigde die niet eens op schrift gesteld was. Jaren ver­streken voordat gesproken klanken omgezet konden worden in letters en letters zich vormden tot woorden. En woorden betekenis konden krijgen. Tien, vijftien jaren waren verstreken voordat drie of vier Bijbel­boeken vertaald waren voor een kleine groep mensen, die vervolgens niet eens konden lezen. Daarom werden de Bijbel­boeken ingesproken via een memorecorder die zichzelf oplaadde op zonne-energie.

Het mooiste van zijn werk als Bijbel­vertaler was volgens de man het geluid van het Woord als hij bij een hut kwam waarbij de warmte van de zon het Woord liet klinken. De moeilijkste kant van zijn werk vatte hij samen in slechts één woord: geduld.

Tijdens een van de vluchten werden we met z’n tweeën op vrijwillige basis achtergelaten bij een lokale stam om te voor­komen dat het toestel overbeladen terug zou moeten vliegen. In de tussentijd ver­zamelden zich rond de boom waaronder wij de schaduw opzochten de mensen die, sommigen na dagen lopen, zojuist medische hulp hadden ontvangen. We gebaarden, lachten en werden aangestaard zonder elkaar te begrijpen. Toen onze piloot ons weer oppikte, werden we aangesproken door een jongeman met een bandeloze fiets die werd vergezeld door een tiener. De laatste trok zijn broekspijp op om zijn zwerende, ette­rende onderbeen te laten zien. Ze wilden met ons meevliegen.

We maakten ter plekke een deal: de operatie van 15 dollar zouden wij aan het bush-hospitaal vergoeden. Maar de jongeman met zijn fiets moest achterblijven en de patiënt weer ophalen bij het hospitaal. Een stukje belangeloze naastenliefde ter grootte van een fietstocht van meerdere dagen.

Als u een cursus zoekt met wijze lessen kan ik het u aanraden. Neem een weekje les in de lucht. Het werkt tegen ongeduld. Het leert bidden voor iedere vlucht. En je komt erachter dat je voor de ander het verschil maakt met een tientje. Kortom: bezinning op de vraag of je zelf wel ‘rent en vliegt’ met de juiste missie.

De auteur is ondernemer.