Armen van geest zijn zij die verootmoedigd, zich met liefde voor de waarheid waardoor men moet zalig worden, als een verarmde en uitgehongerde, vrijwillig in de laagte buigen. Zij die zich voor de Heere in de geest en hun gemoed als ellendige gedragen. Ja, zij worden gedrongen door een ondragelijke nood die hen uitdrijft aan Jezus’ voeten tot de troon der genade. Dat zien we bij de verloren zoon. Er is dan bij hen een inwendige nood. Die is zo groot dat de gehele wereld die niet kan wegnemen. Zij gaat gepaard met innige begeerte naar Hem.In het natuurlijke zijn velen arm, maar ook hoogmoedig. Zij zijn vervuld met vrees om straks armenbrood te moeten eten. Maar zoals het in het natuurlijke is, laat het zich in het geestelijke ook overbrengen. Want een overtuigde die niet meer kan arbeiden, ziet dat hem ten slotte alles ontvalt, zijn bidden, zijn godsdienstoefeningen. Hij zal zich, hoe verlegen hij ook zijn mag over zijn verloren toestand, eerst schamen om over zijn armoede aan een goede vriend te vertellen en te gaan bedelen.

Het is niet uit te drukken hoe zeer het trotse hart tegen het Evangelie van vrije genade is gekant. Ja, de natuur zou liever de dood ondergaan dan als een arme verlorene het leven bij Jezus zoeken. Dit zien we bij de verrader Judas, als een voorbeeld van onze boosaardige natuur.

H. ter Borgh, lidmaat te Groningen (De armen van geest, 1758)