Khazers bewering dat ze getrouwd is geweest met de gevallen Iraakse leider is voor de Amerikanen geloofwaardig genoeg om haar regelmatig te verhoren. Khazer werd jarenlang door Saddam in de watten gelegd, overladen met sieraden en geld. Totdat haar familie in 1995 bij de Iraakse leider uit de gratie viel en ze hem nooit meer zag, vertelt ze.

Ze was ongeveer 15 toen ze Saddam voor het eerst ontmoette. De president bracht begin jaren ’80 een bezoek aan haar kleine dorp Al Hatr. „Hij was een knappe jongeman”, zegt Khazer, met een glimlach terugdenkend aan het verleden. „Ik liep met wat klasgenoten en hij droeg zijn lijfwacht op ons te roepen.”

Ze vertelt dat ze haar moed bijeenraapte, de president aankeek, zijn hand schudde en hallo zei. „Achteraf zei hij dat hij het leuk vond dat ik zo direct was, dat ik niet bang was om mijn mond open te doen”, zegt ze. „Hij zei dat hij iets van zichzelf in mij herkende.”

Khazer woont nog altijd in Al Hatr, waar de dorpsbewoners vroeger achter haar rug om bespraken dat ze de vriendin en minnares was van Saddam, of, erger nog, dat ze meisjes voor hem regelde als hij langskwam. „Het minste of geringste dat met mij te maken had, ging het hele dorp door”, zegt Khazer, een vrouw met donkere ogen, gekleed in een zwart gewaad en met een zwarte sjaal om haar hoofd.

Saddam zorgde goed voor Khazers zieke vader. „Als iemand veel aandacht aan je besteedt en zorgt voor de mensen van wie je houdt, dan raakt dat je, zeker als anderen dat niet doen”, verklaart Khazer. Toen Saddam haar ten huwelijk vroeg, ging Khazers vader onmiddellijk akkoord. Dat het geheim moest blijven was voor haar verwanten geen probleem. Volgens Khazer wilde Saddam door de geheimhouding lasterpraat vermijden. Toen Saddam en Khazer hun handtekening zetten in het huwelijksboek, was haar vader de enige getuige. „Ik wist niet wat het huwelijk was”, zegt Khazer. „Mijn vader vertelde me niets.”

Van 1985 tot 1995 leefde Khazer als Saddams echtgenote in een villa tegenover het Sheraton-hotel in de hoofdstad Bagdad. Ze herinnert zich dat Saddam graag luisterde naar Arabische muziek en programma’s op de radio waarin Irakezen konden klagen. En afgezien van vriendschappelijke stoeipartijtjes met zijn lijfwachten heeft ze hem nooit iemand fysiek pijn zien doen.

„Hij gaf me alles wat ik vroeg, dus ik was gelukkig”, zegt ze. „Ik was er trots op dat hij mij verkozen had boven al mijn vriendinnen. Ik had juwelen en geld. Ik was niet de mooiste van mijn vriendinnen, maar hij koos mij.”

Toch begon ze na verloop van tijd een andere kant van Saddam te zien en verloor ze haar vertrouwen in hem. „Als hij boos werd dan stond ik te trillen op mijn benen. Hij was tot alles in staat”, vertelt ze. „Hij kon om niets losbarsten.”

In 1995 zag ze van dichtbij waartoe haar man in staat was. In dat jaar vluchtte haar broer Sultan met een van Saddams schoonzonen, Hussein Kamel, naar Jordanië. Kamel en zijn broer waren getrouwd met Saddams dochters Raghad en Rana. Zij zouden in Jordanië plannen hebben gesmeed om de president af te zetten. Saddam lokte de twee terug naar Irak en liet ze vermoorden.

Saddam verstootte Khazer en haar familie en droeg die over aan de gevreesde geheime dienst, Mukhabarat. „Sindsdien heb ik hem nooit meer gezien. Hij heeft nooit meer een woord met me gewisseld”, zegt ze.

Na de val van Saddam is Sultan teruggekeerd naar Irak en ondervragen Amerikaanse militairen Khazer over haar relatie met de voormalige president. Het leger heeft haar om een geschreven verslag van haar tijd met Saddam gevraagd. Vooralsnog heeft ze dat niet ingeleverd. Ondanks Saddams val is Khazer bang dat hij, of een van zijn handlangers, haar zal straffen omdat ze het geheim openbaar heeft gemaakt. „Zolang hij nog leeft, zal ik bang zijn.”