Het PvdA-Kamerlid, zich niet realiserend dat het om een grap ging en dat de persoon Jablabla in het geheel niet bestaat, ging uitvoerig op de vraag in. Zeker was hij het daarmee eens! Het was een schande dat het zo gelopen was. Typisch een zaak om bij het kabinet aan te kaarten. Trouwens, Leerdams vicefractievoorzitter Dijsselbloem wás al met de zaak in de weer geweest, verzwaarde het Kamerlid zijn blunder. Om vervolgens ook nog eens te reageren op uitspraken die de Israëlische oud-premier Sharon over de kwestie zou hebben gedaan; een politicus die, zoals de meeste mensen wel weten, al ruim zes jaar in coma ligt.

En alsof dat alles nog niet genoeg was, hapte Leerdam bovendien gretig toe toen de verslaggever de strooppot tevoorschijn haalde en de sociaaldemocraat vleide met de opmerking dat hij bekendstaat als „een prominent PvdA-Kamer­lid”, dat altijd „zulke goede quotes” heeft. „Zeker”, erkende Leerdam glimlachend: „In de fractie zeggen ze altijd: we weten niet hoe hij het doet, maar John haalt álles binnen.”

Kortom, het interview met Leerdam is smullen voor liefhebbers van de categorie ”betere 1 aprilgrappen”. Voor het PvdA-Kamerlid was de afloop ervan echter triest. De Antilliaanse Nederlander, die van 2003 tot 2010 in het parlement zat en die sinds enkele weten invaller was voor de zwangere volksvertegenwoordigster Dijksma, legde dinsdag per direct zijn Kamerlidmaatschap neer.

Exit John Leerdam. Boek gesloten? In feite wel. Maar omdat de casus zó interessant is, toch nog drie stellingen. 
En hun weerlegging.

1. Het probleem is niet het Kamerlid, maar die akelige pers. Niet waar.

Toegegeven, de hedendaagse pers is vaak irritant, lomp en voortdurend uit op relletjes. Maar die kritiek doet híér even niet terzake. De media behoren een kritische waakhond te zijn binnen de parlementaire democratie. Het zo af en toe doorprikken van luchtbellen is in dat kader een noodzakelijke bezigheid.

En wat Leerdam betreft, hij is overduidelijk gestruikeld over zijn eigen ambitie en ijdelheid. Pikant detail is dat hij, voor hij Kamerlid werd, directeur en artistiek leider was van een Amsterdams toneelgezelschap. Een beetje toneel kunnen spelen, is voor volksvertegenwoordigers een pre. Maar deze week verlóór de PvdA’er zich in zijn rol, met als gevolg dat hij van het politieke toneel moet verdwijnen.

2. ‘t Was dom van Leerdam, maar zijn terugtreden is overdreven. Niet waar.

Natuurlijk hoeft niet elke politieke uitglijder grote consequenties te hebben. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Maar deze fout was té groot. Leerdam is door dit vertoon van ijdelheid de risee van de Kamer geworden. Bovendien heeft hij het aanzien van het parlement flinke schade berokkend.

3. Leerdam is in de politiek een uitzondering; elk woord aan de zaak besteed, is er één te veel. Niet waar.

Gelukkig bestaat het gros van onze volksvertegenwoordigers uit bekwame, hardwerkende lieden, die dag na dag grote prestaties leveren. Zó de mist in gaan als Leerdam deed, komt gelukkig slechts zelden voor.

Maar in een wat gematigder vorm komt het jezelf overschreeuwen in de Haagse politiek helaas al te vaak voor. Veel politici bezwijken in onze hijgerige mediacratie zo nu en dan voor de verleiding zich deskundiger voor te doen dan ze zijn en opinies te ventileren over thema’s waarvan ze eigenlijk geen verstand hebben.

Laat voor hen de kwestie-Leerdam een baken in zee zijn. Waarom niet wat vaker toegegeven: dat dossier heb ik nog niet gelezen, van die affaire heb ik nog niet gehoord; geef me een halve dag, en ik sta u opnieuw, maar nu met een doorwrochte opinie, te woord?