Ferrier is de dochter van de eerste president van Suriname, Johan Ferrier. Hij bekleedde het ambt van 1975 tot een halfjaar na de coup door toenmalig sergeant Desi Bouterse in februari 1980. Een dag voor zijn vertrek hield Ferrier een toespraak voor soldaten. Hij drukte hen op het hart niets te doen waarvoor zij zich als Surinamer zouden moeten schamen. Maar al in december 1982 ging het mis: vijftien tegenstanders van het militaire regime werden, onder meer door Bouterse, vermoord.

De partij van Bouterse –tegenwoordig president van Suriname– nam onlangs het initiatief tot een wet die amnestie verleent aan de daders van die moorden. De wet is woensdagavond door het Surinaamse parlement aanvaard.

CDA-Kamerlid Ferrier, haar vader overleed in 2010, heeft „tot op het laatst gehoopt dat de wet niet zou worden aangenomen.”

Wat vindt u ervan dat het toch is gebeurd?

„Ik ben zeer teleurgesteld. Dit is een zwarte dag in de geschiedenis van Suriname, omdat de rechtsstaat daar nu ernstig wordt geschonden.”

Een van de nabestaanden van de vermoorden heeft gezegd: „De vijftien slachtoffers zijn nu opnieuw vermoord.”

„Dat hij dat zegt, kan ik me heel goed voorstellen. Als Kamerlid vertegenwoordig ik de groep Nederlanders met een Surinaamse achtergrond, onder wie de nabestaanden. Met hen heb ik nauw contact. Elk jaar op 8 december herdenken we samen de moorden. Wij hopen dat het recht toch zal zegevieren.”

Wat zegt de aanvaarding van de amnestiewet over Suriname?

„Het zegt iets over de afwegingen die mensen maken. Suriname staat nu op een kruispunt. Het parlement heeft gekozen voor de verkeerde afslag. Niet voor de weg van de rechtsstaat.”

In hoeverre kun je Suriname vergelijken met Italië, waar Berlusconi zich ook juridisch onschendbaar trachtte te maken?

„De situatie in Suriname is heel anders. Daar gaat het om moorden, in Italië niet.”

Wat moet er volgens u nu gebeuren?

„Het proces tegen de verdachten van de Decembermoorden moet doorgaan, om duidelijk te maken dat er in Suriname een scheiding der machten is. Plegers van mensenrechtenschendingen mogen niet vrijuit gaan. Als duidelijk is wie de schuldigen zijn, moet hun de toegang tot andere landen worden ontzegd. Frankrijk, dat via Frans-Guyana aan Suriname grenst, zal dat doen. Het kabinet moet proberen andere landen, zoals Brazilië, ook zo ver te krijgen.”