Om te stimuleren dat zo veel mogelijk mensen door werk in hun eigen onderhoud voorzien, heeft het kabinet-Rutte een nieuwe wet ontworpen: de Wet werken naar vermogen.

Deze wet heeft veel nadelen. Zo kan het betekenen dat mensen met een beperking voor minder dan het minimumloon moeten werken. Loon en aanvullende uitkering zijn opgeteld samen minder dan het minimumloon, ook bij een volledige werkweek.

Omdat aanvullende uitkeringen onderworpen worden aan een vermogens- en een partnertoets, en waarschijnlijk zelfs een toets op inwonende kinderen of ouders, zullen veel mensen op basis van de nieuwe wet geen aanvullende uitkering krijgen. Daardoor is de toezegging van het kabinet dat het inkomen na negen jaar –twee kabinetten en twee verkiezingsprogramma’s verder– wordt aangevuld tot het niveau van het minimumloon in de praktijk weinig waard.

Loonkostensubsidies

In plaats van mensen onder het minimumloon uit te betalen, zou de regering de werkgevers tegemoet moeten komen met loonkostensubsidies. Dit heeft als resultaat dat werknemers een fatsoenlijk salaris krijgen.

Dit staat ook allemaal keurig in het verkiezingsprogramma van de SGP. Daar lees ik: „Werkgevers die een Wajonger in dienst nemen, krijgen loonkostensubsidie in plaats van de huidige voorziening loondispensatie. Voordelen van deze wijziging zijn dat de Wajonger pensioen kan opbouwen, dat hij één loonstrook krijgt (van zijn werkgever) en dat ingewikkelde loon- en uitkeringsberekeningen niet meer nodig zijn. Wajongers die in deeltijd werken, krijgen over de niet-gewerkte uren een uitkering van het UWV.”

Juist vanwege deze duidelijke passage in het verkiezingsprogramma verbaast het mij dat de staatkundig gereformeerden het kabinet ook op het punt van de bezuinigingen op de Wet sociale werkvoorziening en de Wet werken naar vermogen welwillend tegemoet treden.

Ik roep de SGP ertoe op haar verkiezingsbelofte waar te maken en de sleutelpositie die zij in de Eerste Kamer heeft, te gebruiken om de plannen van het kabinet voor de Wet werken naar vermogen tegen te houden. Zo kan de partij voorkomen dat mensen die werken naar vermogen dit voor een onvermogen moeten doen.

De auteur werkt in een sociale werkvoorziening en is secretaris van de regiogroep Wsw Noord van CNV Publieke Zaak.