„Aandacht voor naaste familie kankerpatiënt ondermaats”
Zijn vrouw Rita (56) kreeg al drie keer de diagnose kanker. Door de ziekte van zijn partner merkte Gerrit Renema (59) uit Rotterdam, betrokken bij de stichting Als kanker je raakt, dat de aandacht voor de naaste familie van een kankerpatiënt ondermaats is.
Voor partners of andere naaste familieleden van kankerpatiënten is te weinig aandacht. Als man en vrouw zijn we een onafscheidelijk duo. Het is logisch dat allereerst de aandacht uitgaat naar de patiënt die met allerlei fysieke gevolgen van de ziekte kampt. Mailtjes en kaartjes zijn meestal alleen gericht op de zieke.
De gevolgen van kanker en de spanning die de ziekte veroorzaakt, zijn voor een partner echter net zo groot. Door de behandelingen kreeg ik een vrouw zonder haren. Operaties hadden een ingrijpende invloed op het lichaam van Rita. Het heeft me ervan bewust gemaakt om veel meer oog te hebben voor de partners van kankerpatiënten.
Recent kreeg ik van een goede vriend een zeer persoonlijke handgeschreven brief. Dat deed me heel erg goed. Hij had bewust de tijd genomen om juist mij te schrijven. Ik merkte aan hem dat hij goed besefte welke gevolgen de ziekte van mijn vrouw ook voor mij als echtgenoot heeft. Overigens heb ik niets te klagen.
Want ondanks de teleurstelling dat de kanker zich tot twee keer toe opnieuw openbaarde, is Rita toch een opgeruimde vrouw met een positieve instelling. Ze trekt mij daar ook in mee. We hebben twee dochters en een zoon. Eerst was er de angst dat Rita’s ziekte genetisch overdraagbaar zou zijn, maar daarvan is gelukkig niets gebleken.
We praten als man en vrouw veel met elkaar. Over hoe we in het leven staan, wat de ziekte voor ons betekent en waarom lijden ons overkomt. Als christen word je echt niet gespaard voor allerlei ellende. Er is gelukkig geen boosheid of opstand. Vanuit de kerkelijke gemeente wordt enorm meegeleefd en meegebeden. Dat doet ons erg goed.
Natuurlijk is er wel de spanning wanneer de ziekte zich opnieuw zal openbaren, maar gelukkig kan ik daar vrij nuchter mee omgaan. Dat voorkomt dat we een zenuwachtig leven gaan leiden. Daarnaast beseffen we terdege dat mijn eigen toekomst net zo goed onzeker is. Het enige verschil is dat Rita een ziektebeeld heeft en ik me kerngezond voel. Maar ik kan een verkeersongeval krijgen.
Het is echter niet zo dat ik met Rita helemaal niet spreek over de periode dat zij er niet meer zal zijn. Heel concreet hebben we er met elkaar over gesproken of ik in dit huis zal blijven wonen of niet. Ook de rouwdienst heeft ze al helemaal op papier staan. Dat is confronterend, maar wel nodig. Rita maakt in haar werk in de palliatieve zorg soms schrijnende situaties mee waarbij overleden mensen nauwelijks iets geregeld blijken te hebben omtrent het overlijden.
