Echter, de verkiezingsuitslag in 2010 en het vertrek van de wispelturige Hero Brinkman uit de PVV vorige week bezorgden de SGP een behoorlijke invloed. Natuurlijk is die positie betrekkelijk: in Den Haag kan morgen alles anders zijn. Voordat je het weet, ben je als een vuilniszak(je) aan de straat gezet. Maar toch. Het is een unieke kans om bepaalde zaken veilig te stellen en in de wacht te slepen.

Aan het einde van Van der Staaijs rede kwam de verre naaste aan bod. Ik interpreteer dat als een climax. Het laatste wat je wilt zeggen, blijft het beste hangen. Christenvervolging en ontwikkelingssamenwerking, daarmee sloot Van der Staaij zijn toespraak af. De passage daarover volgde ik met bijzondere interesse. Wetend dat Wilders met de hakbijl naar het Catshuis is getogen om alles wat in dit opzicht naar naastenliefde riekt, aan gruzelementen te slaan. Weg ontwikkelingssamenwerking!

Zo niet Van der Staaij. Al vóórdat de onderhandelingen in het Catshuis begonnen, zei hij dat wat hem betreft de grens voor bezuinigen hierop bereikt is. Ook zaterdag zei hij dat we de allerarmsten in Afrika niet de rekening moeten laten betalen voor het feit dat wij in Nederland en Europa op te grote voet hebben geleefd. Tot zover de glansrol van de SGP.

Nu de keerzijde. Onderzoek van het Nederlands Dagblad onder SGP-raadsleden liet vorige week zien dat bijna de helft van hen, gelet op de omvang van het begrotings­tekort, wel kan leven met verdere bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking. En eigenlijk kwam Van der Staaij ze tegemoet door in zijn speech vooral negatief te spreken over de rol die overheden op dit vlak spelen. Hun hulpverlening is log in vergelijking met maatschappelijke organisaties en bedrijven.

In de praktijk liggen de zaken genuanceerder. In sommige Afrikaanse landen doen overheden het steeds beter, terwijl bedrijven er niet altijd een positieve rol spelen. En maatschappelijke organisaties kunnen door hun kleine omvang niet de publieke dienstverlening realiseren waarvoor je een overheid nodig hebt. Ontwikkelingssamenwerking moet je sámen doen. Maar dat terzijde.

Partijleider Van der Staaij doet er goed aan soms meer naar zijn achterban dan naar de raadsleden te luisteren. In een TNS-NIPO-onderzoek van eind 2011 bleek dat van de kerkelijke achterban van de SGP, die nog altijd royaal doneert aan particuliere organisaties, slechts 23 procent van de gereformeerdebonders en 27 procent van de gergemmers het eens was met de kabinetsbezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking. Een duidelijke helft was er pertinent op tegen. De raadsleden van de SGP zijn kennelijk een beetje losgezongen van hun achterban.

Diezelfde SGP-raadsleden zetten thema’s als abortus, euthanasie en koopzondag hoger op hun lijstje voor het Catshuis. Terecht, die thema’s horen bij het SGP-hart, en wellicht dat hier iets ten goede veranderen kan. Maar laat de SGP dan ook die unieke kans pakken als het gaat om de zorg voor de naaste ver weg.

Bovendien moet de vraag gesteld worden wat we verliezen als we bezuinigen op de armen. De Bijbel zegt zelfs dat je rijker wordt van geven: „Er is een die uitstrooit(!), denwelken nog meer toegedaan wordt” (Spreuken 11:24). Maar andersom geldt ook: wie zijn oren laat hangen naar de PVV, en „die zijn oor stopt voor het geschrei des armen, die zal ook roepen en niet verhoord worden” (Spreuken 21:13). Of, om het met de leus van de landelijke campagne tegen bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking te zeggen: Je Krijgt Wat Je Geeft. En dat werkt twee kanten op.

De auteur is politiek adviseur bij Woord en Daad. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl