Robinson baseert haar verhaal op een serie onderzoeken die met name in de jaren ’30, ’40 en ’50 van de vorige eeuw zijn uitgevoerd. In de 20e eeuw heerste er onder werkgevers lange tijd brede consensus over de opvatting dat langer werken dan 40 uur per week „onzinnig, verkwistend, gevaarlijk en duur” was, aldus Robinson. Het was zelfs een teken van „gevaarlijk incompetent management”. „Het is tegenwoordig ketterij (succes met het overtuigen van je baas van wat ik nu ga zeggen), maar ieder uur dat je langer werkt dan 40 uur per week maakt je minder effectief en productief op zowel de korte als lange termijn.”

Niet altijd is langer werken een slecht idee, vindt Robinson. Onderzoek uit de jaren ’80 toont aan dat een korte periode van werkweken van 60 of 70 uur leidt tot kortetermijnwinst en nuttig kan zijn als er een kritische deadline moet worden gehaald. Robinson benadrukt tegelijkertijd dat een toename van het aantal uren met 50 procent (van 40 naar 60 uur) niet resulteert in een productietoename van 50 procent. De cijfers liggen eerder in de buurt van 25 tot 30 procent meer productie bij een toename van 50 procent meer werktijd, aldus Robinson.