Op 9 maart was er een landelijke bezinnings- en verootmoedigingsavond in de Sint-Jan te Gouda (RD 10-3). Een mooi initiatief. We worden dagelijks geconfronteerd met het feit dat Nederland afwijkt van Gods wetten. Dit stemt tot droefheid en verootmoediging.

Er zijn twee gedachten die ik naar aanleiding van deze avond wil delen. Ten eerste valt mij op dat deze avond georganiseerd is door het Platform Waarden en Normen. Dit platform heeft een signalerende en stimulerende rol als het gaat om nieuwe ontwikkelingen en de reacties daarop in het brede maatschappelijke verband.

Ik ben blij dat het platform deze rol speelt. Toch kunnen we van dit platform niet verwachten dat het bezinningsavonden of bidstonden blijft organiseren. Mijns inziens is dat vooral een taak van de kerk.

Ten tweede ben ik erg bang dat het na deze avond weer stil blijft. We hebben ons bezonnen, we hebben gebeden, en wat nu? Ik bedoel niet dat we de nood van de tijd moeten oplossen. Het probleem van onze tijd is dermate complex dat dit niet met een masterplan kan worden aangepakt, zoals een van de sprekers terecht opmerkte.

Het is een geestelijk verval dat alleen door de Geest van God kan worden gekeerd. Temeer omdat de kerken wat het verval betreft niet vrijuit gaan. Wat hebben wij gedaan in persoonlijk getuigenis, in gebed, in het klaarstaan voor onze naasten (gelovigen of niet), in voorbede? En laten we de zonde van de kerkelijke verdeeldheid niet vergeten.

Ik was erg blij te zien dat op de bijeenkomst in Gouda broeders en zusters uit de verschillende kerkverbanden elkaar in hartelijke verbondenheid en liefde konden ontmoeten om samen te bidden.

Ik denk dat deze bijeenkomsten vaker moeten plaatsvinden. Deze avond heeft laten zien dat we als christenen in de nood van de tijd wel degelijk iets kunnen, namelijk: ons verootmoedigen, belijden en bidden.

Vanuit de diepten moeten we naar God, met de smeekbede of Hij lankmoedig wil zijn, Zijn grimmigheid wil afkeren en Nederland niet aan zijn lot wil overlaten.

Ik wil ervoor pleiten dat deze avonden van verootmoediging vooral ook lokaal worden georganiseerd. Hierbij zou niet de RMU de organisator moeten zijn, maar de lokale kerken. Zoals het platform zelf al beschrijft: „Dit laat onverlet de eigenstandige rol van de verschillende organisaties en instellingen, en uiteraard ook de bijzondere rol van de kerken.”

In het licht van mijn opmerkingen aan het begin van deze oproep is het belangrijk dat kerken dit eensgezind oppakken. Gezamenlijk, op grond van Gods gebod: „Heiligt een vasten, roept een verbodsdag uit, verzamelt de 
oudsten, en alle inwoners dezes lands, ten huize des Heeren, uws Gods, en roept tot den Heere”

(Joël 1:14). Dit kan concreet door als lokale kerken een gezamenlijke bezinningsavond of bidstond te organiseren.

Ik sluit me dan ook van harte aan bij Aart van Dam (RD 13-3), die pleitte voor kerkelijke eenheid. Niet alleen vanwege de nood van de tijd, maar misschien nog meer opdat de wereld daardoor in Hem geloven zou (Joh. 17:21).

De auteur werkt als manager in het bedrijfsleven en is bestuurslid van stichting Bijbelkiosk De Wegwijzer in Den Haag.