Architect Rainer Mielke was een pionier. Voor een prikje nam hij een bunker over in een sjieke buurt van Bremen, onder de voorwaarde dat die nog steeds gebruikt mocht worden bij een aanval. Hij slaagde erin om ramen te boren in de muren en er een leuk penthouse bovenop te bouwen. „Voordeel is dat je vrij kunt indelen want er zijn geen dragende muren”, zei Mielke. „Maar het nadeel is dat verbouwen erg lastig is en speciale kennis vereist.”

Zijn architectenbureau Mielke+Freudenberg heeft inmiddels 13 andere bunkers verbouwd. De prijs is inmiddels wel vertienvoudigd. Bij veilingen moeten kopers volgens BIMA soms wel 400.000 euro neerleggen. Daar komt dan nog soms eenzelfde bedrag bij voor de verbouwing.

Bij Bremen, waar wel 107 van zulke nazi-bunkers staan, zijn twee van deze verdedigingswerken omgetoverd tot oefenstudio’s. „Er zijn bijna geen betere locaties te vinden”, zegt Sascha Barasa Suso, een fanatieke drummer. De dikke muren zorgen voor geweldige geluidsisolatie.

Bunkers zijn ook ideaal voor kunstliefhebbers die dieven buiten de deur willen houden. Verzamelaar Christian Boros heeft een grote exemplaar in Berlijn gevuld met ruim 500 kunstwerken.

Een minpunt is echter dat veel verdedigingswerken zijn gebouwd door dwangarbeiders. Bij de bouw van de grootste Duitse bunker Valentin, bedoeld voor de bouw van onderzeeërs, stierven 1400 gevangenen. De bunker aan de rand van Bremen is niet te koop, maar zaaltjes zijn wel te huur. „Dat is moreel en geschiedkundig twijfelachtig”, vindt historicus Marcus Meyer. Verhuur zou het gevoel ondermijnen voor de verschrikkelijke militaire ambities van de nazi’s.