Beste Robert,

Dank voor de open brief die je stuurde. Ik reageer graag op jouw scherpe vragen. Het deed me goed om jou zaterdag te zien op onze jongerendag. De samenwerking tussen de drie christelijke politieke jongerenorganisaties is goed, en dat is belangrijk. De dag dat we elkaar hard nodig hebben, kan dichterbij zijn dan we nu misschien bevroeden.

Eerst moet me iets van het hart. Deze discussie heeft toch iets decadents. Terwijl de christelijke politiek qua omvang in de marge is beland, discusseren twee kleine christelijke partijen over de roeping van de (christelijke) overheid. Jouw vragen had ik eerder verwacht van de Jonge Democraten (D66-jongeren). Onze gezamenlijke uitdaging ligt in het weerstaan van ”ongeloof en revolutie”.

Christelijke overheid

Dat neemt niet weg dat je vragen gerechtvaardigd zijn en dat ik daar graag antwoord op geef. Laat ik helder zijn, zoals SGP-Kamerlid Dijkgraaf dat zaterdag ook was: ik sta achter de grondrechten die onze Grondwet zijn opgenomen, waaronder de vrijheid van godsdienst. Ik zie godsdienstvrijheid vooral als een juridisch begrip. De echte vraag daarachter is namelijk: waar sta je als partij op de lijn tussen godsdienstrelativisme en godsdienstabsolutisme?

Vanuit mijn christelijke identiteit heb ik daarop, ook in de politiek, maar één helder antwoord: ik geloof in de waarheid van het christelijk geloof –ik kan als christen(politicus) niet zeggen dat islam en christendom gelijk zijn– en ik geloof in het belang van de christelijke waarden voor moraal en recht. Onze rechtsstaat is geworteld in christelijke waarden. Ik geloof niet in een neutrale overheid. Onpartijdigheid en scheiding van machten zijn belangrijk, maar het ideaal van een christelijke overheid kan ik niet loslaten. En het schrappen van scherpe passages uit een historisch belijdenis­geschrift gaat mij ook veel te ver.

Ik kom als voorzitter van SGP-jongeren op voor een christelijk Nederland. Dat doe ik op terreinen waar ik PerspectieF en de ChristenUnie aan mijn zijde vindt, zoals de zondagsrust, het verbod op smalende godslastering en de bescherming van ongeboren leven. Spannend wordt het op het terrein van botsende levensopvattingen. Voor mij ligt de grens bij de gevolgen voor het publieke leven. Brengt een niet-christelijke godsdienst of levensovertuiging het publieke leven (openbare orde en veiligheid) of functioneren van de kerk in gevaar, dan is de overheid aan zet. Niet eerder. Een satanskerk zal in een ‘SGP-samenleving’ niet worden toegestaan. De SGP heeft echter nooit moties ingediend om alle rooms-katholieke kerken of moskeeën te sluiten. „Pleiten voor een kerk in Teheran gaat toch niet hand in hand met principiële bezwaren tegen een moskee in Nederland?” vind ik dan ook niet de sterkste passage van je open brief.

De SGP heeft wel bezwaren tegen een legerimam die gezagsondermijnende en haatdragende teksten uitdraagt als „Mijn opvatting dat christenen nog altijd met de islam in oorlog zijn, wordt nagenoeg met de dag bevestigd. Ik geloof dan ook steeds minder in hecht broederschap tussen christenen en moslims; we kunnen elkaar hooguit tolereren.” Zo iemand mag niet als overheidsambtenaar aan de slag. Gelukkig schuift de ChristenUnie op dit punt op, gezien het recent gevraagde verbod op de toelating in Nederland van een radicale imam.

Seculiere moraal

Ik heb principiële bezwaren tegen een moskee, maar ik weet me begrensd door het beproefde concept van de rechtsstaat. Als christen blijf ik echter zeggen dat elke moskee er één te veel is en dat elke atheïst een doelmisser is. Een christenpoliticus moet, in mijn optiek, in dit soort discussies altijd met twee woorden spreken: overtuiging en recht. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik dat bij de ChristenUnie wel eens mis. Zoals bij het relativeren van christelijke feestdagen en het benadrukken van het belang van de zondagsrust.

Beste Robert, wij maken deel uit van een generatie die met een seculiere moraal groot is geworden: je kiest voor de dood als je klaar bent met je leven, zelfontplooiing is het hoogste doel en de overheid moet garanderen dat kinderen ‘neutraal’ opgevoed worden. Ik hoop dat we vooral samenwerken om het alternatief voor dit mens- en maatschappijbeeld voor te leven en uit te dragen.

Er is wat dat betreft genoeg werk aan de winkel. Bid en werk, het liefst gezamenlijk als christelijke partijen. Een pittige discussie over elkaars uitgangspunten moet kunnen, maar laten we er in dit tijdsgewricht ook niet onnodig veel tijd aan verliezen.

Een broederlijke groet,

Jacques Rozendaal

De auteur is voorzitter van SGP-jongeren.