Natuurlijk, het zou prachtig zijn als Kony opgepakt zou worden. Hij trekt met zijn Verzetsleger van de Heer al meer dan twintig jaar een bloedig spoor door Centraal-Afrika. Er loopt niet voor niets al jaren een opsporingsbevel tegen Kony bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Invisible Children wil daar met haar actie nu vaart achter zetten.

Aan het aantal hits van de actiefilm Kony2012 zal het niet liggen: het filmpje is inmiddels zo’n 50 miljoen keer bekeken. Daarmee bereikt het een groter publiek dat menig krantenartikel of documentaire over Kony wellicht ooit heeft gedaan.

Maar wat willen de actievoerder precies bereiken? Dat wordt het duidelijkst in de 21e minuut van het filmpje: het Ugandese leger moet Kony opsporen en heeft daarbij Amerikaanse technologie en hulp nodig. Nu wil het geval dat die steun er sinds vorig jaar oktober al is. Wash­ington zou de steun volgens de actievoerders echter willen stopzetten als niet duidelijk is dat veel mensen zich druk maken om Kony.

Maar Washington heeft nooit laten blijken te overwegen de hulp terug te trekken. Feit is dat er allang naar Kony wordt gezocht en dat al die operaties het meest gebaat zijn bij zo weinig mogelijk reuring.

Problematisch is bovendien dat het filmpje miskent dat het Ugandese leger net zo goed partij is in een conflict waar Kony slechts een exponent van is. Met Kony is het conflict nog niet weg.

Vraag is daarom of het filmpje niet vooral aandacht genereert voor Invisible Children dan dat het iets oplost voor het conflict in Centraal-Afrika. Bewustwording is goed, maar niemand heeft iets aan simplificaties en de Afrikaanse slachtoffers nog minder. Het versterkt alleen het beeld van onmondige burgers die nodig hulp vanuit het Westen nodig hebben.