Ook de ChristenUnie kent zo’n ‘eeuwig’ dilemma: hoe open moet de partij zich opstellen richting gelovigen uit een andere traditie als die van het Nederlandse protestantisme, preciezer gezegd: richting evangelischen en rooms-katholieken? Ook dat vraagstuk lijkt soms even weg, maar steekt dan na verloop van tijd toch weer ondeugend de kop op.

Vorige week belegde de partij over dit onderwerp een boeiend congres. Degenen die er daarna nog geen genoeg van hadden, konden de achterliggende week kennisnemen van een interessant twitterdebat, waaraan ook oud-partijleider Rouvoet enthousiast deelnam. Zó enthousiast, dat hij zijn gespreksgenoten op zeker moment meedeelde nu echt te moeten gaan stoppen omdat het –halftwee ’s nachts– bedtijd werd.

Opmerkelijk was de stellingname van Rouvoet ondertussen wel. Volgens hem moet de ChristenUnie nu eindelijk eens de knoop doorhakken of zij in haar grondslag de verwijzing naar de Drie Formulieren van Enigheid wil handhaven of niet. Zelf is hij, zo liet hij zijn volgers weten „al jaren voorstander van het schrappen” van de genoemde verwijzing. „Als CU het meent dat de Bijbel de enige norm is, dan kunnen de bezwaren tegen schrappen 3FvE niet heel principieel zijn. Toch?” twitterde hij.

Rouvoets wens om de soms vermoeiende, zichzelf herhalende discussie een keer definitief te beslechten, is begrijpelijk. Toch is het de vraag of de kant die de voormalige politicus op wil, nodig en verstandig is.

Vooropgesteld: onderstrepen dat voor christenen de Bijbel de enige bron van waarheid en ethiek is, kan geen kwaad. Die stellingname roept echter wel meteen enkele vervolgvragen op. Het lastige voor ons mensen is namelijk dat we die Bijbel zo moeilijk onbevooroordeeld kunnen lezen. Ieder zet bij het lezen van de Heilige Schrift zijn eigen bril op en trekt zijn eigen conclusies. Ook en zeker als het over de politiek gaat.

Let wel, dit rechtvaardigt niet de slotsom dat orthodoxe christenen het stréven naar een onbevangen lezen van het Woord van God dan maar moeten opgeven. Het tegendeel is het geval. Maar het getuigt wel van realiteitsbesef te erkennen dat de kreet ”de Bijbel alleen” in de praktijk helaas niet eenduidig tot één welomschreven politieke koers leidt.

Het duidelijkste voorbeeld hiervan is het bestaan van twee zich Bijbelgetrouw noemende politieke partijen in Nederland: de ChristenUnie en de SGP. Hoewel beide de Schrift als hoogste norm erkennen en er tussen beide partijen ook veel raakvlakken bestaan, vaart de een vrij consequent een koers links van het midden, de ander een koers rechts van het midden.

Het is, alleen daarom al, niet vreemd dat de ChristenUnie bij haar ontstaan heeft vastgelegd dat haar grondslag de Bijbel is, en dat deze wordt nagesproken door de gereformeerde belijdenissen, „die ook voor het staatkundige leven wijsheid bevatten.” Op die manier geeft de partij naar de buitenwereld aan: dit is de traditie waarin wij staan, dit is de manier waarop wij, in lijn met ons voorgeslacht, de Bijbel lezen. Toegegeven, dan nóg kun je als partijgenoten stevig van mening verschillen over concrete politieke keuzes, maar je hebt in dat debat tenminste enige belijning.

De kwestie kan vervolgens ook omgekeerd benaderd worden: waarom zou je de verwijzing naar de Drie Formulieren schrappen? Welk voordeel biedt dat? Sommige CU-leden denken dat zo’n operatie de aantrekkelijkheid van de partij voor geestverwante, niet-protestantse christenen vergroot. Maar dat valt nog te bezien.

Zeker, er zijn serieuze rooms-katholieken die de stap te groot vinden te gaan participeren in een partij die in haar grondslag verwijst naar een geschrift dat de paapse mis een „vervloekte afgoderij” noemt. Maar daartegenover staan vele roomsen die dat geen beletsel vinden, en nu al volop actief zijn in de CU.

En zou het ten slotte ook geen wonderlijke manoeuvre zijn om ten gerieve van rooms-katholieken, die zélf naast de Schrift ook andere, bijna gelijkwaardige autoriteiten kennen, de eigen leessleutel bij de Bijbel te schrappen?