„En Jezus, de scharen ziende, is geklommen op een berg.”

Toen Petrus de menigte zag, wierp hij z’n net uit en ving op één keer 3000 zielen (Handelingen 2:41). Hoe ijverig en naarstig waren Gods dappere helden in vroeger tijden bij het vervullen van het werk van hun bediening; zoals wij lezen van Chrysostomus, Augustinus, Basilius, Calvijn, Bucer en anderen die ter wille van het werk der bediening nabij de dood waren.

God heeft hun namelijk, als Zijn gezanten, de zaak der zielen toevertrouwd (2 Korinthe 5:20). Nu is het bekend dat een gezant een audiëntiedag verwacht en dat hij, zodra hij die verkregen heeft, dan de wil en de bedoeling van zijn vorst getrouw en volkomen voorstelt en bekendmaakt. Zo nu moeten Christus’ dienaars, aan wie de zaak der zielen toevertrouwd is, zich erover verblijden wanneer ze een dag ter audiëntie of van gehoor gevonden hebben, om aan het volk de boodschap en de wil van Christus bekend te maken.

Christus’ dienaars worden Gods zaaiers genoemd (1 Korinthe 9:11). Zo moeten zij dus bij elke gelegenheid het gezegende zaad des Woords uitstrooien. De zaaier moet voortgaan en zaaien. Ja, al valt het zaad op steenachtige grond (zoals het vaak doet), toch moeten wij het zaad des Woords ook op steenachtige harten zaaien. Want zelfs uit de stenen kan God Zich nog kinderen verwekken.

Thomas Watson,
predikant te Londen

(”De zaligsprekingen”, 1675)