Nederland had van augustus 2006 tot augustus 2010 de militaire leiding in de zuidelijke provincie. Van de 20.000 Nederlandse militairen die aan de missie hebben meegedaan, kwamen er 25 om het leven (een van hen pleegde zelfmoord). Bijna 150 militairen raakten gewond, van wie ruim 50 zo ernstig dat ze moesten revalideren.

Volgens Rosenthal zijn er dankzij de inzet van de militairen, diplomaten en ontwikkelingswerkers zichtbare resultaten behaald. Zo is de veiligheidssituatie verbeterd, al is die nog „fragiel en niet onomkeerbaar.” Ook is er sprake van economische ontwikkeling en een langzaam beter functionerend bestuur. De minister herhaalde dat er „gepaste bescheidenheid” is over het resultaat.

Nederland zal volgens hem niet snel weer zo’n grote missie uitvoeren. Maar de lessen die in Uruzgan zijn geleerd, zijn ook nuttig voor kleinere missies. Volgens minister Hans Hillen van Defensie heeft Nederland dankzij de missie in tijden niet zo’n goed geoefende krijgsmacht gehad als nu.

De partijen die de missie steunden, oordelen ondanks allerlei kanttekeningen positief over de missie. Zo is er volgens VVD-Kamerlid Han ten Broeke veiligheid gebracht en is de situatie in Uruzgan ten goede gekeerd. De tegenstanders van de missie zijn daarvan echter niet allemaal overtuigd. GroenLinks-Kamerlid Mariko Peters zei dat over het effect van de inspanningen ondanks alle evaluaties eigenlijk nog heel weinig bekend is. Daardoor weten we niet of de bijna 2 miljard euro die de missie heeft gekost, goed is besteed, aldus Peters. Volgens SP’er Harry van Bommel, ook tegenstander van de missie en negatief over de bereikte resultaten, is de missie destijds ten onrechte gepresenteerd als een opbouwmissie terwijl er flink gevochten is.