Zo ongeveer is de stemming bij het publiek. Afgelopen dagen was er weer grote ergernis over het falend spoorbeleid van de NS, van ProRail en niet in de laatste plaats van minister Schultz van Haegen van Infrastructuur en Milieu. Ze hadden de vorige winter toch beloofd dat de problemen zich niet meer zouden voordoen? Falend beleid dus!

De irritatie is op zichzelf genomen begrijpelijk. Zeker als je tijdens je reis op een station vastloopt en duidelijk wordt dat je je reisdoel niet op tijd of –erger– helemaal niet bereikt. Je moet dan wel een echt ijskonijn zijn als je dan niet even moppert.

Hoewel er begrip moet zijn voor boze reacties van treinreizigers, is het niet verstandig als politici en beleidsmakers nu direct gaan meezingen in het koor van de verontwaardigden. Kritiek op de vervoerder en de spoorbeheerder mag er zijn, maar ze moet wel gefundeerd en reëel zijn.

Wil men kunnen spreken van 
falend beleid, dan zullen eerst twee dingen moeten worden vastgesteld. 
In de eerste plaats zal dan moeten worden geconstateerd dat de organisaties niets van de gemaakte fouten hebben geleerd en ten tweede zal moeten blijken dat het misgaat op meerdere punten die men kan beïnvloeden.

Het is te scherp om te beweren dat NS en ProRail niets hebben gedaan om de problemen te voorkomen die zich in de voorgaande twee winters hebben voorgedaan. Zo zijn na de winter van 2009-2010 alle wissels die niet verwarmd konden worden, vervangen. Er is ook gewerkt aan verbetering van de informatievoorziening.

Helaas moest de achterliggende dagen worden geconstateerd dat sommige wissels het toch weer lieten afweten omdat brokken ijs de wissels onklaar maakten. En de informatievoorziening faalde vrijdag opnieuw. Samenvattend: er is geleerd, maar het heeft niet veel opgelost.

Er zijn echter ook punten waar de vervoersorganisaties weinig tot niets aan kunnen doen. De extreme koude zorgde er bijvoorbeeld voor dat sommige leidingen knapten en de circuits in regelkasten langs het spoor bevroren. Gelet op het feit dat het in ons land een zeldzaamheid is dat we temparaturen lager dan min 12 meemaken, moet worden gesteld dat ProRail hier niet zo veel aan kan doen.

Een ander probleem is dat ons spoorwegennet tot de drukst bereden van de wereld behoort. Tegelijkertijd is het net een van de veiligste. Gegeven die gebruiksintensiteit is het zonneklaar dat een lokaal probleem meteen effect heeft op het landelijk treinverkeer. Daarom gaat de vergelijking met bijvoorbeeld Scandinavië niet op. Daar kent men ook extreme koude, maar ligt het gebruik van het spoor veel lager.

Er is dus reden tot kritiek, maar niet tot ongenuanceerd mopperen. Dat zet medewerkers van ProRail en de NS ten onrechte in de kou. Zij werken hard, maar kunnen het winterijs niet met handen breken.