De zogeheten microplastics kunnen daarnaast in de voedselketen belanden, doordat vissen en andere dieren de vezels opeten. Ze poepen de schadelijke stoffen niet uit, maar slaan die op in het lichaam. Als mensen dan de vis nuttigen, krijgen ook zij de microplastics binnen.

De Universiteit van Californië vond de microplastics op 18 stranden over de hele wereld. Hoe dichter bij een stad, hoe meer vezels er in het water zaten. „Er was geen enkel monster zonder microplastics. De meeste deeltjes leken vezels”, aldus onderzoeker Mark Browne.

Onderzoekers van de Universiteit van Plymouth stelden daarna vast hoeveel vezels er vrijkwamen bij het wassen van synthetische kleding. „1900 vezels klinkt misschien niet als een heel groot aantal, maar dat is van een enkele was. Alles bij elkaar kan het flink optellen”, aldus professor Richard Thompson.

Plastic afval in zee is een groot probleem. Op een aantal plekken in de oceanen drijven enorme hopen plastic, die langzaam maar zeker afbreken in kleine stukjes maar nooit helemaal zullen verdwijnen. Die microplastics trekken gifstoffen aan en worden daardoor extra schadelijk. Daarnaast is het onmogelijk om deze deeltjes op te ruimen. Ook komen veel dieren in de problemen door het plastic; ze eten het op of stikken doordat ze in het plastic vast komen te zitten.