De staking roept een dubbel gevoel op. Dat identificatiefiguren –dat zijn leraren toch?– weigeren een dag te werken, is geen goed voorbeeld voor jongeren. Zeker niet in een tijd dat waarden en normen zoals respect voor gezag en arbeidsmoraal toch al onder druk staan. Tegelijk valt er begrip op te brengen voor de onvrede die er leeft onder leraren. Dat donderdag meer dan 600 scholen in het voortgezet onderwijs meedoen aan de staking geeft aan dat die onvrede breed leeft.

De directe aanleiding is de op stapel staande Wet onderwijstijd. Twee opvallende punten daaruit: minister Van Bijsterveldt wil dat leerlingen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs 1040 uur per jaar les krijgen. Leraren en scholieren pleiten voor 1000 uur. Daarnaast wil de bewindsvrouw een week van de zomervakantie afhalen, zodat leraren die tijd kunnen besteden aan bijvoorbeeld rapportenvergaderingen en bijscholing.

Een meerderheid in de Tweede Kamer staat achter de Wet onderwijstijd. Komende week moet de Eerste Kamer zijn commentaar geven. Vandaar dat de manifestatie donderdag plaatsheeft. Goed beschouwd gaat de onvrede echter verder dan ageren tegen de Wet onderwijstijd. De staking is mede het uitvloeisel van jarenlang opgekropte frustratie over de gang van zaken in het voortgezet onderwijs.

Leraren zijn het gezwabber met onderwijsvernieuwingen beu, voelen zich keer op keer benadeeld door al dan niet verkapte bezuinigingen, vinden het onterecht dat hun salarissen worden bevroren en lopen te hoop tegen de miljoenenkorting op passend onderwijs. Ze voelen zich eigenlijk al twintig jaar niet serieus genomen.

Deze trieste conclusie verdient meer aandacht. Het onderwijs is een belangrijke sector in de samenleving. Als in een vitaal deel daarvan, het voortgezet onderwijs, de onvrede zo breed leeft, is het tijd dat er orde op zaken wordt gesteld. De demonstratie in Utrecht is niet de eerste uiting van onvrede. Een paar duizend scholieren protesteerden eind vorig jaar in Amsterdam en begin deze maand hield de bond Leraren in Actie een driedaagse staking en een bijeenkomst in Den Haag.

Er gaapt een gat tussen wat politici willen en wat er op de onderwijswerkvloer leeft. Het heeft er veel van weg dat die kloof eerder groter dan kleiner wordt. Tegelijk geldt dat onderwijsbeleid en -vernieuwing complexe materie is en dat er over de hele linie in ons land flink bezuinigd moet worden. Scholen en leraren zijn daarvan niet gevrijwaard.

Wat de Wet onderwijstijd betreft: de Eerste Kamer is nu aan zet. De Senaat heeft eerder laten zien, bij de discussie over ritueel slachten, een onafhankelijk, wijs oordeel te kunnen vellen.