Deputaten eenheid hebben nog wel contacten met de Nederlands gereformeerden over zaken van gemeenschappelijk belang in plaatselijke situaties. Verder herhaalde de synode het besluit dat wat op plaatselijke niveau aan samenwerking bereikt is, bestendigd kan blijven.

Er blijkt echter een knelpunt te zijn als het gaat om afvaardigingen naar meerdere vergaderingen. Overwegend dat ook samenwerkingsgemeenten een volwaardige plaats hebben en dat het deel uitmaken van dergelijke gemeenten niet in mindering komt op het deel uitmaken van de Christelijke Gereformeerde Kerken, sprak de synode uit „dat in de meerdere vergaderingen de status–quo worden aanvaard.” De consequentie hiervan is dat men niet–christelijk gereformeerde ambtsdragers als waarnemers wil toelaten op de meerdere vergaderingen. De synode ging daarin mee. Geconstateerd werd dat er in zogeheten samenwerkingsgemeenten geen vrouwen zijn die een ambt bekleden.

Maar de synode herhaalde ook nog eens dat uit het geheel van het spreken der Schrift duidelijk is dat het gezaghebbend leidinggeven aan de gemeenten aan de man en niet aan de vrouw toekomt. Men greep terug op de uitspraak uit 1998 dat de vrouw in het ambt strijdig is met de Schriften. Daarop sprak men uit dat kerken die een vrouwelijke ambtsdrager toelaten, nauwer kerkelijk samenleven blokkeren. De synode besloot daarop dat desbetreffende kerken opgeroepen moeten worden deze kwestie in hun samenwerking aan de orde te stellen.

Niet automatisch
Tijdens de bespreking was een afvaardiging van de Nederlands Gereformeerde Kerken aanwezig. Ds. W. Smouter voerde het woord namens de Nederlands Gereformeerde Kerken. Hij herinnerde eraan dat hij drie jaar geleden op precies dezelfde plaats ertoe had opgeroepen niet te breken met zijn kerken. „Wij verhelen niet de pijn, want wij hadden veel geloof, hoop en liefde geïnvesteerd in samenwerking.” Verder zei ds. Smouter dat daar waar gemeenten samenwerken, dit gezien wordt als een gebedsverhoring. Bestaande contacten zouden niet geleden hebben onder de synodebesluiten van drie jaar geleden. Verder zei de Nederlands gereformeerde dominee dat hij dankbaar was dat geluiden uit het kerkelijk circuit, als zouden zelfs samenwerkingsgemeenten hun positie moeten herbezien, niet kloppen. „Deze zorgen zijn weggenomen, want u bent deze hellende weg niet gegaan.” Tegelijk was hij van mening dat de besprekingen nu in een betere sfeer plaatshebben. „Wij hebben ons niet beledigd teruggetrokken en onze Landelijke Vergadering gaf een signaal af dat we uw kritiek serieus nemen.”

SoW–kerken
Ds. Smouter zei het te betreuren dat in het christelijke gereformeerde deputatenrapport nog niet alle informatie hierover beschikbaar is voor de synodeleden, „hoewel ik niet de illusie heb dat u bij voorbaat hierover tevreden bent. Maar u sprak in ieder geval niet tot dovemansoren.” Daarnaast uitte hij dankbaarheid over het feit dat er wel contacten mogelijk zijn als gemeenten noodlijdend zijn. Hij zag daarin perspectieven voor het moment waarop „heel Christus’ Kerk” in die situatie zou terechtkomen. Hij doelde op de situatie van toenemende secularisatie. Dan zou volgens de predikant wel eens een situatie kunnen ontstaan waarbij christelijke gereformeerden, gereformeerden vrijgemaakt en Nederlands gereformeerden door andere dan geestelijke factoren gedwongen worden samen te gaan. Hij verwees hierbij naar het feit dat de christelijke gereformeerden „zelfs nader contact hebben met een deel van de SoW–kerken. Daar zijn zelfs wíj nog niet aan toe. Dus is er veel mogelijk.”

Preses ds. J. Plantinga merkte op dat niet alleen de Nederlands gereformeerden pijn voelen over de genomen besluiten. „Wij kennen die pijn ook.” Hij reageerde op ds. Smouter door op te merken „dat wij niet met een deel van de SoW–kerken contact hebben maar met de Gereformeerde Bond in de Nederlandse Hervormde Kerk.” Hij zei tegen ds. Smouter „dat als uw kerken daarmee ook meer contact zouden hebben, onze verhouding wellicht ook beter zou zijn.”