„Deze keer is er in het dorpshuis een soort bazaar van onze kerk, ook wel ingegeven door een zoektocht van de hervormde gemeente naar mogelijkheden om midden in het dorp zichtbaar te zijn. Ik ben er nog maar net, of ik zet met wat Hagesteiners aan een biertje. De bar in de entree van het dorpshuis is deze avond ook gewoon open en het wordt me vriendelijk aangeboden.

Voor mij als dorpsdominee hebben deze vier mensen een bekend gezicht. Van één van hen heb ik zelfs bij de begrafenis van zijn vader de rouwdienst geleid. Een ander is lid van de Oranjevereniging die in september nog een beachvolleybaltoernooi organiseerde. Met de belijdenis­catechisanten van vorig jaar hadden we een team gevormd en deden we mee. We willen niet langs elkaar heen leven als dorpsbewoners, maar betrokken zijn bij wat er gebeurt. Als het biertje op is en we een praatje gemaakt hebben, stap ik weer op om de bloemstukjes van de vrouwenvereniging te gaan bewonderen.

Later die avond, als ik het winnende lot van de belangrijkste verloting uit een grote ton heb gevist en de prijs is uitgereikt, loop ik weer langs de bar naar huis. „Dominee, we komen een keer bij u in de kerk.” Daar zitten de vier mensen van het biertje weer. Ik reageer spontaan: „Leuk, wanneer?” Eén van hen haalt een smartphone tevoorschijn en zoekt een datum. Ze komen liever ’s avonds een keer, want ’s morgens is te vroeg.

Een paar weken later, in de avonddienst van zondag 4 december, zitten er vier gasten in de kerk… Het zijn geen onbekenden voor de meeste kerkgangers, maar dat ze ooit in de kerk waren zal men zich nauwelijks kunnen herinneren. Aan de reacties merk ik dat het een eyeopener kan zijn voor veel gemeenteleden. Nooit in de kerk komen, kan zomaar veranderen in bijna nooit. En waarom zou bijna nooit dan ook weer niet kunnen veranderen in …?”