Lewis Carrolls klassieker over Alices reis door Wonderland is verschenen in een juweel van een uitvoering, die dankzij vloeken echter geen aanbeveling verdient. Jámmer van dit prachtboek. Rébecca Dautremer illustreerde het royaal met kunstzinnige tekeningen waar je lang naar kunt kijken vanwege haar fascinerende stijl. Met intense kleuren roept ze een surrealistische sfeer op. Alice zelf, het Witte Konijn en alle andere wonderlijke personages lijken tot leven te komen. Het grote formaat draagt daaraan bij. De tekst werd door Ed Franck bewerkt. En geactualiseerd, zodat –bij-voorbeeld– guldens nu euro’s heten. Niet altijd is de stijl beeldschoon. Zo ”wroet” Alice met een sleuteltje in de deursloten, terwijl ”wrikt” beter was geweest. Het wereldberoemde verhaal zelf blijft een genot voor de liefhebber van beeldend taalgebruik, raadsels, woordgrapjes en veel fantasie. Ter vergelijking een fragment zoals vertaalster Sofia Engelsman dat eerder overzette: „We hadden Geheimenis”, antwoordde de Nepschildpad, en hij telde af op zijn poten: „Oude en moderne Geheimenis, Paardrijkunde en Vertekenen –de vertekenleraar was een oude zeepaling– en verder Dwangarbeid en Elastiek.” (...) Franck zegt het in de nieuwe versie zo: „Welke vakken had u verder nog?” vroeg Alice vlug aan de Nepschildpad. Die begon op zijn klauwen af te tellen: „We hadden het vak geheimenis –oude en moderne geheimenis– en aardreiskunde, en vertekenen – dat kregen we één keer per week van een oude zeepaling. Hij gaf ons ook elastiek, om ons lichaam fit te houden.”