Pedoseksuele tbs’er Ronald leeft al zestien jaar in gevangenschap
Al bijna zestien jaar leeft tbs’er Ronald (41) in gevangenschap. Door de ontvoering en verkrachting van twee minderjarige kinderen en door obstinaat gedrag in diverse tbs-klinieken heeft hij naar eigen zeggen „een groot deel van zijn leven vergooid.”
Sinds anderhalf jaar zit de man in tbs-kliniek Oldenkotte in Rekken, waar de pedoseksuele patiënt vanaf volgend jaar uitzicht heeft op een geleidelijke terugkeer in de maatschappij.
Het leven van Ronald kent merkwaardige wendingen. Na zijn gevangenisstraf van bijna drie jaar belandt hij in 1998 in zijn eerste tbs-kliniek. „Het ging goed, ik had er al begeleid verlof. Ik liep in de zomer van 2001 mee in de vierdaagse. Toch vonden mijn begeleiders dat ik onvoldoende vooruitgang boekte en ze dreigden me over te plaatsen. Ik was gefrustreerd en werd koppig. Ik kwam in 2002 terecht in een andere tbs-kliniek. Allerlei therapieën heb ik er gevolgd. De maatschappelijke discussie over ontsnapte tbs’ers die toch weer in de fout gingen, keerde zich tegen me. De toenmalige kliniek wilde me naar de longstay (langdurig, soms levenslang verblijf, BM) sturen. Gelukkig is dat verzoek afgewezen.”
Uiteindelijk kwam Ronald zo’n anderhalf jaar geleden in Oldenkotte terecht. „Elk weekend mag ik onder begeleiding de omgeving in en om de week de stad in. Ze hebben hier wel het voornemen om onbegeleid verlof aan te vragen. Die kans krijg ik in Oldenkotte.”
Ronald heeft wroeging over zijn misdaad. „Ik heb het zelf gedaan, het is mijn eigen schuld. Bang dat ik in herhaling zal vallen, ben ik niet, want ik weet waar mijn daad vandaan kwam. Ik ben grootgebracht in een christelijk gezin. Ik ging gokken en raakte zwaar in de schulden. Niemand wilde wat met me te maken hebben. Voor troost en vreugde vluchtte ik in de seksualiteit. Mijn therapeuten noemen me een gelegenheidspedofiel. Dat betekent dat ik het niet altijd op kinderen –die een gemakkelijk doelwit zijn– heb voorzien, maar het van de situatie laat afhangen. Ik maakte misbruik van het machtsverschil en dat is misdadig.”
Ronald heeft weliswaar plannen om in de toekomst opnieuw zijn plek in de maatschappij te vinden, maar hij heeft er een zwaar hoofd in of ze te realiseren zijn. „Ik ben bang dat de maatschappij me, gezien mijn verleden, zal afwijzen. Niemand wil een ex-tbs’er als buurman en al helemaal geen zedendelinquent die volgens de meeste mensen ongetwijfeld opnieuw in de fout zal gaan. Mijn familie heeft me verstoten. Werkgevers zullen me mogelijk afwijzen op basis van mijn strafblad. Ik sluit niet uit dat ik uiteindelijk buiten Nederland een nieuw bestaan moet opbouwen.”
Dit is het slot van een serie over tbs-kliniek Oldenkotte, haar medewerkers en patiënten.
