De minikikker is paedophryne amauensis genoemd, naar het dorp Amau waar het is gevonden. De donkerbruine kikker heeft volgens de onderzoekers nauwelijks tenen maar wel relatief grote ogen. Hij is vooral ’s ochtends en ’s avonds actief met schrille geluiden. Na een paar kreten moet hij 1 tot 3 minuten op krachten komen voor een nieuwe zangronde.

Het kikkertje blijkt erg gevoelig voor uitdroging. Dat verklaart waarschijnlijk waarom hij vooral is te vinden tussen natte bladeren in tropische bossen. Voor biologen is de vondst enorm spannend. „We weten nog weinig over de functionele problemen van extreme lichaamslengte, hetzij klein of groot”, zei wetenschapper Austin.

In december hadden andere onderzoekers een andere soort aangewezen als ’s werelds kleinste kikker. Die leeft eveneens in Papoea-Nieuw-Guinea, maar is iets groter: 8,5 tot 9,3 millimeter.