Op de markt in Andel, waar Dammers tot nu toe elke vrijdag stond, brachten mensen vrijdag cadeautjes mee voor de groenteman uit Veen. „We kunnen tot volgend jaar Kerst dooreten”, lacht Dammers. Van flessen wijn tot pakketten vlees: in de afgelopen week stroomden attenties binnen.

„Joop, bedankt dat je de groenten bij ons thuis kwam brengen”, leest Dammers voor van een kaartje bij een potje tokkelroom. „Ja, dat doen we als het veel is. Vroeger deden we dat in Dordrecht ook, maar nu kan dat niet meer omdat de binnenstad helemaal is afgesloten.”

Veertig jaar geleden begon de toen 13-jarige Dammers met zijn vader op de Dordtse markt, die toen nog bij de Boterbeurs op de Wijnstraat werd gehouden. Ze hadden daar de enige groentekraam, nu zijn dat er minstens zes. „De eerste keer dat er een bijkwam, zag je dat als concurrentie. Maar tegenwoordig helpen we elkaar juist. Er is ook veel meer publiek gekomen op de markt, waardoor je nog steeds goede zaken doet. Ik kreeg van de mensen vertrouwen. Daar ben ik hen natuurlijk heel dankbaar voor.”

Dammers maakte veel veranderingen mee vanaf 1971, het jaar waarin hij begon. „We laadden de wagen vroeger helemaal handmatig, met tien man. Het zweet gutste na afloop van je gezicht. Nu gaat alles op pallets.”

Ook de inhoud van de kraam breidde uit. Een man gooit het laatste doosje lychees op de weegschaal. Die vruchten zaten veertig jaar geleden niet in het assortiment van Dammers. „Je kon vroeger in de winter alleen koolsoorten bij ons krijgen. Tegenwoordig is het: „Wat wilt u eten, mevrouw? Wij hebben het!” Dat is het grote verschil.”

In al die jaren zijn tientallen scholieren en studenten op zaterdag bij Joop Goedkoop in dienst geweest. Jongens voor het zware werk, ’s ochtends van halfvijf tot halfacht, en meisjes vanaf halfacht achter de kraam. „Er komt in Dordrecht nu een vrouw van 35 jaar aan de kraam, die vroeger bij mij werkte, en nu geholpen wordt door haar dochter.”

Dammers kwam met zijn kraam op vier plaatsen: Gorinchem, Woudrichem, Andel en Dordrecht. Over de vraag waar het het gezelligst was, hoeft hij niet lang na te denken. „Op de zaterdagmarkt in Dordrecht. Het was ook de langste dag, van halfvijf ’s morgens tot ’s avonds zes.”

„De zaterdag heeft iets speciaals, mensen doen inkopen voor het weekend en er is veel jeugd op straat. We hadden in Dordrecht fijne klanten, vooral ook onder de buitenlanders. Discussies heb ik nooit met hen gevoerd. Ik zei wel: „Jullie hebben Allah, maar ik ben protestants.” Verder heb je geen tijd om door te praten.”

Ondanks het zware werk heeft de nu 54-jarige groenteboer, die zo’n tachtig uur per week maakte, geen lichamelijke klachten. „Af en toe voel ik mijn knieën, maar dat is alles.” Ook Dammers’ vrouw Dina helpt twee dagen op de markt, in Woudrichem en in Andel. Ze denkt niet dat haar man in een gat zal vallen als volgende week de arbeid gedaan is. „Hij heeft veel hobby’s: fietsen, vissen en in de tuin werken. En we hebben vijf kleinkinderen, daar willen we ook van genieten.”

Dammers vindt het na veertig jaar genoeg geweest. De kramen in Gorinchem, Woudrichem en Andel worden overgenomen, met personeel en al. In Dordrecht verdwijnt de kraam helemaal. Daar moeten de jongeren een ander bijbaantje zoeken. Dat zal wel even wennen zijn. „Nieuwe heren, nieuwe wetten”, stelt Dammers. „Zo zeggen we dat.”