„Het bekendste geval is het Amerikaanse Seattle in 1954. Veel mensen meldden dat ze putjes in hun autoruiten hadden. Daarop kwamen er steeds meer meldingen van putjes in autoruiten. Er werd gedacht aan kwajongens met luchtbuksen, of aan de fall-out van atoomproeven in de Grote Oceaan”, aldus Burger.

„Toen er eenmaal wat ruchtbaarheid kwam aan de putjes, gingen steeds meer mensen hun autoruiten eens goed van dichterbij bekijken. Steeds meer mensen ontdekten vervolgens dat ook zij putjes hadden in hun ruiten.” Steenslag op de ruiten is volgens Burger de meest voor de hand liggende verklaring.

In het Engelse Esher, ten zuiden van Londen, werden tussen 1950 en 1953 ook opvallend veel gevallen gemeld van beschadigde autoruiten. „Daar werd gedacht aan jongens met katapulten. Een andere verklaring was dat het een gevolg was van vliegtuigen die door de geluidsbarrière gingen. Dat was toen een relatief nieuw fenomeen”, legt Burger uit.

Dat er vanaf afgelopen zomer zoveel meldingen zijn geweest van de snelwegschutter, ligt volgens Burger aan de aandacht die de politie en de nieuwsmedia eraan besteed hebben. „Ineens werden alle gevallen van ruitschade in de buurt van Rotterdam aan de snelwegschutter toegeschreven. Maar er is nooit een schutter gezien of een kogel gevonden.”