Tachtig procent van de deelnemers woont in deze centra, schat Marten in. De conferentie valt onder verantwoordelijkheid van stichting Gave, waarbij hij de rol van coördinator heeft. Heel duidelijk is hij het aanspreekpunt. Overal wordt hij, tijdens dit hectische uur van vertrek, erbij geroepen en bedankt voor zijn inzet.

Mannen en vrouwen van alle leeftijden, afkomstig uit Koerdistan, Syrië, Sudan, Marokko en andere landen ín Noord-Afrika en het Midden-Oosten, zijn druk bezig de boel bij elkaar te pakken. Kinderen lopen heen en weer en er wordt her en der gefotografeerd. Mannen geven elkaar de broederkus, wat door passanten met bevreemding wordt aanschouwd.

Iedereen spreekt in de eigen taal. Het Nederlands wordt nergens gehoord. Voor de bijna 500 aanwezigen moet het hier een oase zijn geweest, de afgelopen dagen. Bijna een week hebben ze kunnen luisteren naar de getuigenissen en lezingen van hun volksgenoten. „In Nederland zijn ze vreemdelingen. Maar hier zijn ze onder elkaar”, zegt Marten.

De conferentie werd bezocht door christenen en niet-christenen. Dat was ook de bedoeling van deze bijeenkomsten. Marten: „We wilden de Arabischsprekenden niet alleen de gelegenheid geven om elkaar te ontmoeten, maar ook het Evangelie te horen.”

Dat laatste is volgens hem zeker gelukt. „Het is beschamend voor Arabische christenen die slechts in naam christen zijn om te zien hoe moslims hier werkelijk tot geloof zijn gekomen. We hebben de ex-moslim Steven Kelly uit Engeland gevraagd iets over de islam te vertellen. Voor veel conferentiegangers was het nieuw wat ze hoorden, over de koran, het vijf keer bidden door een moslim en veel andere dingen. Orthodoxe rooms-katholieken zagen dat islamieten hun hart aan Jezus gaven, terwijl zij genoeg hadden aan wat uiterlijke vormen.”

Marten wil een duidelijk onderscheid maken tussen werkelijke christenen en naamchristenen. „Ik was eerst een geboren christen, kwam uit een christelijk gezin. Maar christelijkheid en zelf christen zijn twee heel verschillende dingen. Geboren christenen zeggen wel dat ze christen zijn, maar ze doen weinig voor Christus.”

Sinds vijfenhalf jaar woont Marten in Nederland. Hij is lid van de evangelische gemeente De Kandelaar in Voorthuizen en begeleidt zo’n zeventien groepen asielzoekers met bijbelstudie en toerusting. Eens per jaar probeert hij een conferentie voor Arabischsprekenden te organiseren, zoals in Dalfsen.

Er hadden zich 280 mensen aangemeld, maar als gevolg van spontane uitnodigingen waren velen op de bonnefooi gekomen, zodat het totale aantal op bijna 500 kwam. Zelfs complete gezinnen waren meegekomen. Accommodatieprobleem? „Nee, we konden iedereen een plaats geven. De Heere heeft geholpen”, stelt Marten overtuigd. „Mensen hadden het gevoel dat ze hier enkele dagen onder de hemel verkeerden.”

Het gebeurt regelmatig dat familieleden van conferentiegangers in hun vaderland vervolgd worden, zegt hij. „Voor de meesten is het nog te gevaarlijk om naar hun land van herkomst terug te keren. Voor velen van hen is het ook niet gemakkelijk meer om Nederland te verlaten. Ze kennen inmiddels de cultuur hier, vooral de kinderen, en ze leven in een veilig land. In hun eigen land is het vaak gevaarlijk en heerst armoede. De overheid zorgt hier goed voor hen.”

Veel asielzoekers hebben echter gezegd dat ze God willen volgen waar Hij hen roept, voegt hij er direct aan toe. „We hebben hier het Evangelie gehoord, zeggen ze, en daarvoor moesten we hier komen. Nu willen ze dat ook in andere landen uitdragen. Als God zegt dat ze weer terug moeten, dan zeggen zij dat ze daartoe bereid zijn.”

In veel van de thuislanden bestaat er geen vrijheid voor christenen. „Zij hebben vrijheid binnen bepaalde grenzen. Gaan ze erbuiten, dan wachten hun grote problemen. Ze kunnen onderweg uit de auto worden gehaald en mishandeld worden.”

Het land dat wellicht het eerst in aanmerking komt om asielzoekers terug te sturen, is Irak; maar het is daar niet veilig, vindt Marten. „Christenen hebben het daar nog steeds erg moeilijk. Vooral Bagdad is gevaarlijk. Naar het noorden toe is het beter. Maar christenen zitten vaak tussen de Koerden en de aanhangers van Saddam Hussein in en krijgen van beide zijden klappen. Er was hier iemand uit Jemen die twee weken geleden van Jordanië naar Irak reed. Hij moest dat in een konvooi van zeker vijf auto’s doen, anders zouden ze gevaar lopen.”

Marten moet wel de nodige moeite doen om de conferentie kostendekkend te maken. Blij is hij met de collectieopbrengst van woensdag: 2800 euro. Maar over de belangstelling van de kerken voor het werk onder asielzoekers is hij niet echt enthousiast. „We hebben 1800 kerken voor deze conferentie aangeschreven en in totaal 1500 euro ontvangen. Asielzoekers leven vaak eenzaam. Waar zijn de kerken die zeggen dat ze welkom zijn in hun diensten? Het is niet verwonderlijk dat deze mensen wegblijven uit de kerken. Maar ze zijn blij dat ze een status in de hemel hebben, en niet op de aarde.”