Kerkblad van het Noorden
„Bent u een Jood?” vroeg de oude rabbijn hem. „Neen”, zei dr. T. Brienen. In het christelijke gereformeerde Kerkblad voor het Noorden beschrijft de emeritus predikant een „wondere ontmoeting” in Jeruzalem.
„In het hotel, waar we verbleven, vroegen we waar dichtbij een synagoge was. „Wel”, zei de receptionist, „u gaat dit hotel uit, slaat de bocht om en dan na zo’n 500 meter vindt u het vanzelf.” Zo deden we en zagen rechts een gebouw met veel licht en de deuren wijd open. Daar zal het wel zijn. Wij erop af. We stapten binnen en de overste, de koster van de synagoge, ontving ons. We vertelden dat we de dienst mee wilden maken. „Ach”, zei hij, „u bent in een bejaardentehuis. We houden hier wel dienst, doch we murmelen maar wat met onze oude stemmen. Wel hebben we hier een oude rabbijn in ons midden van over de negentig jaar. Wilt u een levendige dienst bijwonen, dan moet u even verder gaan aan de overkant. Daar is een grote synagoge met een jonge, enthousiaste rabbijn als voorganger.” „Dank u”, zei ik, „maar ik wil toch even uw oude rabbijn groeten.” Dat kon en hij nam ons mannen mee naar de synagogeruimte. De vrouwen konden naar de vrouwenafdeling. Dat deden zij onder leiding van mijn vrouw. Ze vonden er kinderspeelgoed en op één van de tafeltjes een boekje. Mijn vrouw nam het en het was… ”Bartje” uit het Drentse land. Het was in het Hongaars vertaald en in Boedapest uitgegeven. Vermoedelijk door Joden uit Hongarije meegenomen naar Jeruzalem. Daar kon een oma, tijdens de synagogedienst van de mannen, een kleinkind hebben voorgelezen uit Bartje; onder andere: ”Bartje bidt niet voor brune bonen!”
Wij werden naar de mannenafdeling gebracht en daar stond ik voor de oude rabbijn met een lange baard, zittend te midden van zijn bejaarde broeders. Ik reikte hem de hand. Hij keek mij aan en vroeg: „Bent u een Jood?” „Neen”, zei ik. „Dan een christen?” „Ja”, was mijn antwoord. „Bent u ook een overtuigd christen?” „Met hart en ziel”, was mijn reactie.
Toen –u had dit moeten zien en meemaken– nam de oude rabbijn zijn stok, tilde zich overeind, stak de beide handen vlak voor mij omhoog en riep uit: „De Messias, Hij komt er aan!” Ook ik stak mijn handen omhoog en zei –het ging allemaal in het Engels– „de Messias, Hij ís ook al gekomen!” „Amen”, klonk het uit zijn oude mond en hij ging weer zitten. Wij schudden elkaar de hand, namen afscheid van de broeders in deze synagoge en vonden even later de andere, volle synagoge met de jonge, levendige rabbijn. Een wondere ontmoeting – om nooit te vergeten!”
