De herinneringen zijn hem dierbaar, maar het meest hecht hij aan het bord met daarop het woord ”Rehoboth”, boven de voordeur van zijn huis in Nijkerk. „De Heere heeft ruimte gemaakt.”

„Mijn vrouw en ik geloven dat we hier een plek hebben gekregen”, zegt ds. Goijert. „Ik ben blij dat ik de eindstreep heb mogen halen. De laatste jaren waren moeizaam. In 2005 ben ik een jaar uitgevallen door een reactionaire depressie en in 2008 nog eens zo’n periode door een gezwel in mijn hoofd.” De predikant van de hervormde gemeente te Bunschoten ging op 6 november met emeritaat.

Arie Dirk Goijert werd op 10 november 1946 geboren in Utrecht. Hij wilde marechaussee worden. Zijn moeder zei tegen hem: „Jochie, jij het leger in? Wat moet er van je terechtkomen?” Ds. Goijert: „Ze heeft niet gelijk gekregen. Toen ik marechaussee was, kreeg ik oog voor God. Het gebeurde in een wereld waarin het vreemd was dat iemand in de Bijbel las. Het was een ingrijpen van bovenaf.”

Hij werkte op Schiphol, bij Paleis Soestdijk en in Amsterdam. In de hoofdstad kreeg hij te maken met de rellen in de jaren zestig en zeventig. „In die tijd was er nog geen mobiele eenheid. Als er een rel was, moest de marechaussee erop af. Als we werden opgeroepen, steeg er een gejuich op. We wilden graag iets doen om de orde te handhaven. Maar zodra we uit de combi sprongen, vlogen de stenen en fietsbellen ons om de oren en was het niet zo leuk meer.” In zijn vrije tijd zat hij in de Bijbel te studeren. Zijn collega’s noemde hem ”de dominee”.

Ds. J. van Sliedregt, toen voorzitter van de Gereformeerde Zendingsbond, vroeg hem in 1973 om voorlichter te worden. Zes jaar lang was Goijert dagelijks op pad voor deze zendingsorganisatie. Hij vertelde over de zending maar een zendeling was hij niet, ook al keek hij rond in Kenia en Indonesië.

Intussen had hij zijn preekconsent gehaald en trok hij het land door om te preken. In 1979 werd hij, als zijinstromer, docent godsdienst op de Rehobothschool in Elburg. „De jongeren kwamen graag bij me in de les. Ik denk dit kwam door de spontane en ontspannen manier waarop ik met hen omging. Eens zei een jongen dat hij op boksen zat. Dat kon ik ook en ik nodigde hem uit voor een bokspartijtje voor in de klas.”

Later, tijdens zijn predikantschap, profiteerde hij van de opgedane ervaring in de omgang met de jeugd. „Catechisanten hadden ergens al verschillende catecheten weggepest, toen de kerkenraad mij vroeg. De eerste de beste les zette ik een jongen op de gang om duidelijk te maken wie de baas was. De week daarna hoorde ik de jongens tegen elkaar zeggen: „Met deze moet je uitkijken, want hij waarschuwt niet alleen maar.” Je moet vriendschappelijk met de jongelui omgaan, maar niet te lief voor hen zijn.”

Predikant werd hij ook niet op de gewone manier. Goijert 
maakte gebruik van een eenmalige mogelijkheid voor hulppredikers om toegelaten te worden tot de predikantsstudie. Achteraf constateert hij dat het werk dat hij vóór het predikantschap deed, er een voorbereiding op was.

Hij diende twee gemeenten: Eemnes (1988) en Bunschoten (1993). In Bunschoten zette hij met de christelijke gereformeerden jeugdwerk op. Samen met ds. J. Westerink, die daar toen christelijk gereformeerd predikant was, reed hij tijdens de opening daarvan op een tandem van de ene kerk naar de andere. „Reformatorische kerken hoeven niet samen te gaan, maar ze moeten wel meer met elkaar samenwerken, bijvoorbeeld op het gebied van jeugdproblematiek.”

Ds. Goijert is een doener. Zo zette hij zich in de jaren tachtig in voor het Shaare Zeedekziekenhuis in Jeruzalem, organiseerde reizen naar Israël, fietste 7000 euro bij elkaar voor Rwanda en deelde er Bijbels uit. De predikant maakt sinds jaren deel uit van het bestuur van de Hervormde Mannenbond; ook is hij bestuurslid van de Stichting Steun Messiasbelijdende Joden.

Tijdens zijn afscheidsdienst preekte ds. Goijert over de tekst: „De genade van de Heere Jezus Christus, de liefde van God, en de gemeenschap van de Heilige Geest zij met u allen. Amen.” Ds. Goijert: „We moeten de aandacht gericht houden op de drie-enige God. Hij gaat door met Zijn werk, ook in deze moeilijke tijd. Dat heb ik zelf ook zo mogen ervaren. Hij heeft mijn leven geleid, dwars door alles heen. Het orgel speelde tijdens de afscheidsdienst: „Ik weet niet waarom Gods gena aan mij ook werd betoond en Hij mij, gans onwaardig mens, steeds zo veel liefde toont.” Dat is mij uit het hart gegrepen.”