Volgens Hans Berrevoets, voorzitter van het Platform Dak- en Thuislozen, geldt dat voor alle laagdrempelige voorzieningen in de stad. Reden om aan de bel te trekken en alle mogelijke hulp te mobiliseren. Maandag gaan ds. J. Belder en ds. J. M. J. Kieviet op bezoek bij de opvangcentra. „Beide predikanten hebben hart voor de zaak.”

Berrevoets bevestigt dat de toeloop van het aantal daklozen in ijltempo stijgt. „Het Diaconaal Aandachtscentrum kent een toename van zo’n 30 procent, het Leger des Heils komt slaapplaatsen tekort. Daar kunnen 
28 personen de nacht doorbrengen. Elke avond moeten ze tien tot vijftien keer nee verkopen.” Ook bij Stay Clean van De Hoop aan de Spuiweg sneuvelen records. Koopmans: „We begonnen met dertig bezoekers. Nu trekken we er tachtig tot honderd.” Bezoekers krijgen vier dagen in de week een kopje koffie of thee en rond het middaguur wordt met elkaar gegeten.

Berrevoets en Koopmans weten niet precies waar de groeiende toeloop aan te wijten is. „Mogelijk zijn het gevolgen van de economische crisis. Mensen komen in de problemen en krijgen hun leven niet meer op de rails”, denkt Berrevoets. Koopmans: „Er is sprake van verharding van de samenleving. Mensen vallen eerder buiten de boot. Dakloosheid is dichterbij dan je denkt. Mensen moeten na een scheiding soms hun huis uit. Dan kan het snel gaan.”

Vandaar dat Berrevoets pleit voor actie aan de ‘voorkant’ van het probleem. „Voorkomen is beter dan genezen. Iedere burger die op straat terechtkomt, is er één te veel.” Hij doet een beroep op hypotheekverstrekkers, woningbouwverenigingen, politie en deurwaarders om bij dreigende dakloosheid tijdig het meldpunt van de GGD in te schakelen. Volgens Berrevoets is het vaak ‘economischer’ om niet tot uitzetting over te gaan; ook al omdat een ontruiming ongeveer 15.000 euro kost. Bovendien lost uitzetting de problemen niet op.

Berrevoets schat dat er in Dordrecht in totaal enkele honderden dak- en thuislozen zijn. „Al zijn ze lastig te registeren.” Degenen die niet bij Het Leger des Heils overnachten, slapen onder bruggen of elders in de stad. Een flink aantal komt overdag langs bij De Hoop.

Koopmans: „Ze krijgen koffie en later volgt de maaltijd. We lezen vooraf uit de Bijbel en bidden voor het eten. Ze weten dat we een christelijke organisatie zijn, dat wordt gerespecteerd. Als iemand zich niet aan de regels houdt, wordt hij of zij daar door anderen op gewezen. Er is volop ruimte voor gesprek. We willen hen helpen hun leven weer een beetje op de rails te krijgen. Dat is moeilijk, maar soms lukt het. Enige tijd geleden kwam hier iemand die maandenlang in een tentje heeft gewoond. Onlangs kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huis.”

Met honderd bezoekers per dag zit De Hoop aan zijn limiet. „Er zijn plannen om uit te breiden. Ook waar het gaat om faciliteiten. We willen bezoekers de gelegenheid geven te douchen en hun kleren te wassen. Om dat te realiseren, zijn we wel afhankelijk van giften.”

Berrevoets benadrukt het belang van goede communicatie tussen instanties om te voorkomen dat mensen op straat terechtkomen. „Vorig jaar ontmoette ik een vrouw van 80 en een man van 68 jaar. Die hebben negen dagen in een auto doorgebracht toen ze uit hun bejaardenwoning waren gezet. Instanties waren vergeten de GGD in te seinen. Zoiets mag niet gebeuren.”