Lees ook: Refozuil belemmering voor jeugd om als christen te leven

Moet ik me schamen? Die vraagt rijst af en toe als ik de kolommen van het RD lees. Ik ben vader en opvoeder van zeven kinderen. Mijn oudste zwaar gehandicapte dochter woont in een uitstekende reformatorische voorziening waar jonge mensen met veel compassie mensen begeleiden en verzorgen. Mijn kinderen hebben allemaal reformatorisch onderwijs gevolgd of volgen dat nog.

Ik ben blij met scholen en instellingen waar uit de Bijbel wordt gelezen, waar geen wereldse sfeer heerst, waar mensen zich laten aanspreken op de Bijbel en waar God en Zijn Woord geen vergeten zaak zijn. Ondertussen begrijp ik uit de krant, zo betoogt bijvoorbeeld ds. M. J. Schuurman (RD 25-11), dat dergelijke voorzieningen maar bedenkelijke zaken zijn.

Zeker, er is veel aan te merken op sommige voorzieningen. Soms treedt er verwatering op. Soms is er sprake van verstarring. Er zijn ook mensen die een onheilige strijd uitvechten via de bestuurstafel en er zijn personeelsleden die alleen maar voor het geld hun werk verrichten. Sommigen zijn ook bijna niet vooruit te branden.

Doordenking staat soms niet hoog in het vaandel. Ook onder de jongeren is er veel aan de hand. We kunnen het bijna dagelijks in deze krant lezen. Maar moeten we daarom met het badwater ook het kind weggooien?

Herkerstening

Laat ik ruiterlijk toegeven dat veel eigen instellingen weinig meer laten zien van het doel waar het eigenlijk in de eerste plaats allemaal om begonnen was: herkerstening van de natie. Door allerlei regels worden mensen buiten de deur gehouden voor wie we juist een belangrijke boodschap dachten te hebben. De boodschap van het Evangelie.

Er zijn helaas instellingen die uitsluitend bezig zijn met de beperkte belangen van de eigen, vooral eng, gedefinieerde groep. Zo was het in de negentiende eeuw met Groen van Prinsterer allemaal echt niet begonnen. In de verste verte niet. Men leze er de gedenkboeken over de grondleggers van christelijke onderwijs op na!

Maar nu al die kritiek van binnenuit op onze scholen en instellingen. Van buitenaf wordt er veel tegen de reformatorische voorzieningen aangeschopt. In de Tweede Kamer zijn er velen die nog liever vandaag dan morgen de financiële gelijkstelling tussen christelijk en openbaar onderwijs willen beëindigen.

Anderen, de meerderheid in de Tweede Kamer, zijn druk doende om stukje bij beetje de vrijheid van onderwijs aan banden te leggen. De homoseksuele docent moet voor velen toch echt gewoon les kunnen blijven geven. Zijn privéleven heeft niets te maken met het onderwijs, aldus het gelijkheidsdogma dat velen helaas in zijn greep heeft.

Persoonlijk denk ik dat onze eigen voorzieningen mogelijk hun langste tijd, wat financiering door de overheid betreft althans, hebben gehad. Het is voor mij de vraag of de financiële gelijkstelling in het onderwijs het jaar 2017, honderd jaar na de invoering ervan, zal halen. De gelijkheidsdrijvers hebben helaas heel veel in de politieke melk te brokkelen. En dat zal christelijk Nederland concreet gaan merken.

Ons land is niet christelijk meer, en daarom gaat er veel op de helling. Als ik het goed zie, treedt er de laatste tijd een duidelijke versnelling op. Het wordt er niet beter op. We doen er goed aan om ons daar terdege op voor te bereiden. Laten gezinnen en kerken de huidige, zeer zorgelijke situatie niet onderschatten maar eerlijk onder ogen zien.

Nuchter

Maar wat ik bij dat alles niet begrijp is de gedachte dat we onze eigen instellingen zelf maar moeten afschaffen. Dat die dingen ons maar in de weg staan. Wat is er mis mee als op school, hoe gebrekkig wellicht ook, de Bijbel opengaat? Wat is er verkeerd aan dat mijn dochter in een woonvoorziening woont waar geen populaire muziek wordt gedraaid? Is dat niet principieel?

Laten we toch eens wakker worden! Er is veel aan de hand. We moeten beducht zijn voor de huidige politieke cultuur in ons land. Helaas, allerlei eigen instellingen laten zich ook niet van de meest positieve kant zien. Maar laten we wel zuinig zijn op wat we hebben. Iets afbreken gaat heel gemakkelijk. Iets opbouwen wat waarde heeft duurt jaren.

Wat mij betreft mogen we nog een flinke stap verder gaan. Het is een aangelegen punt of we de vrijheden die we hebben ook aan anderen moeten gunnen. Wat mij betreft zijn we daarin heel duidelijk en rechttoe, rechtaan. Wat wij ontvangen, daar hebben anderen ook, binnen de grenzen van de wet, recht op. Maar laten we wel onze rug rechten rond de dingen die de moeite werkelijk waard zijn.

Of moet ik over een jaar of tien mijn gehandicapte dochter maar naar huis halen omdat ze vergiftigd wordt door verkeerde muziek en omdat allerlei mensen in de eigen kring zulke ‘diepe gedachten’ hadden over de waarde van eigen instellingen?

Laten we eerlijk en nuchter zijn. Laten we het vele goede dat er is niet gering achten. Onze jonge opgroeiende kinderen en zorgbehoevende medemensen zijn het waard.

De auteur is predikant van de gereformeerde gemeente te Amersfoort.