Het gebeurde afgelopen nacht weer. Vier katjoesjaraketten landden op Israëlisch grondgebied. Een gastank werd geraakt. Een paar kleine branden. Gelukkig geen doden of gewonden.

Het zal de gemiddelde Groninger, Gelderlander of Limburger anno 2011 niet zo snel gebeuren dat er vanuit Duitsland of België raketten op zijn dorp of stad worden afgeschoten. Dat je in het holst van de nacht voor je leven moet rennen naar een schuilkelder of een beveiligde kamer.

In Israël is het helaas de praktijk van alledag. Vooral in de grensregio’s van Libanon en de Gazastrook leven burgers al jaren met deze realiteit. Kinderen groeien daar op met de echo van de angstaanjagende roep uit de luidspreker: „Tseva adom” – code rood, die de rasse nadering van een raket aankondigt.

Soms is het leven een tijdje draaglijk. Zoals in Galilea, waar in 2009 voor het laatst een raket vanuit Libanon neerkwam. Maar net als je eraan gewend bent dat je dagelijks leven zich niet in een schuilkelder hoort af te spelen, is het weer raak – letterlijk en figuurlijk.

Nu zou je bij een raketaanval vanuit de Gazastrook nog een verhaal kunnen bedenken. Een uiting van Palestijnse woede, omdat Israël het gebied sinds de machtsovername door de fundamentalistische Hamasbeweging in 2007 van de buitenwereld heeft afgegrendeld. Jeruzalem bepaalt wie en wat er het gebied in en uit gaat. Officieel, althans, want in de praktijk draait de Palestijnse economie op de honderden smokkeltunnels tussen Egypte en de Gazastrook.

Maar dan Libanon. Israël heeft zich al in 2000 uit de Veiligheidszone in Zuid-Libanon teruggetrokken. Van bezet gebied is dus allang geen sprake meer. Of het moeten de Shebaa Farms zijn, een paar heuvels die bewegingen als Hezbollah ten onrechte als door Israël ingepikt land beschouwen. De Verenigde Naties bepaalden al eerder dat de Farms eigenlijk Syrisch territorium zijn. Dus ook dat argument houdt geen steek.

Toch ontploften er afgelopen nacht vier raketten in Noord-Israël. Waarom? De inwoners van Galilea hadden er bepaald niet om gevraagd.

De Israëlische strijdkrachten antwoordden met artilleriebeschietingen op het zuiden van Libanon. Dat was een tamelijk bescheiden reactie. Maar het leger heeft zijn les geleerd. Zodra de eerste Israëlische granaat wordt afgevuurd klinkt het doorgaans in de internationale arena: Het Israëlische optreden is buitenproportioneel; wij roepen op tot maximale terughoudendheid.

Maar gelukkig, militairen van Unifil gaan het incident van afgelopen nacht onderzoeken. Op voorhand verklaarde de commandant van de VN-missie al dat VN-resolutie 1701, die oproept tot een staakt-het-vuren tussen Israël en Libanon, niet was geschonden.

Je zult maar in Israël wonen.