Commissievoorzitter Jan de Wit zei in het verhoor met Aerdt Houben van DNB dat het de commissie verbaasd heeft dat DNB pas eind 2008 tot de conclusie kwam dat er andere instrumenten nodig waren ter bestrijding van de crisis. Ook vroeg hij Houben of DNB niet slagvaardiger, sneller en effectiever had moeten optreden.

„Heeft u als Nederlandsche Bank voldoende de urgentie voor ogen gehad, toen de liquiditeitscrisis zich ontwikkelde?”, vroeg De Wit aan Houben, die met ’ja’ antwoordde.

De Wit verwees naar een onderzoek dat DNB in april 2008 was begonnen, 5 maanden voor het uitbreken van de crisis. Dat onderzoek leverde in december conclusies op, terwijl de crisis toen al drie maanden woedde.

Houben verwierp de aantijgingen van De Wit en stelde dat DNB prioriteiten moest leggen en wetgeving , ook in de Tweede Kamer, traag verloopt. Zo was een afgedwongen ingrijpen door de Nederlandse staat in banken mogelijk in strijd met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Dat moest onderzocht worden.

Na De Wit legde ook commissielid Fatma Koser Kaya Houben het vuur na aan de schenen. Ze wilde van hem weten waarom DNB bij het uitbreken van de crisis geen plan klaar had liggen voor een „chirurgische ingreep” in de vorm van kapitaalsteun aan de Nederlandse banken. Die steun kwam er later noodgedwongen wel.

Houben antwoordde dat DNB gaat over de liquiditeit van banken en de minister van Financiën over de solvabiliteit want er is belastinggeld mee gemoeid als een bank kapitaalsteun nodig heeft. DNB heeft daar slechts een adviserende rol.

Bovendien was het volgens Houben niet verstandig om kapitaalsteun klaar te leggen, „want dan creëer je een moreel risico.” De staat suggereert dan wel te zullen helpen bij een faillissement. Normaal is dat niet de bedoeling; in 2008 was het nodig omdat er sprake was van een systeemcrisis.