Ze laten dat op deze cd horen, allebei afzonderlijk in een serie impromptu’s van Franz Schubert (1797-1828), en samen in diens Fantasie in f en vier polonaises.

Een impromptu –letterlijk: voor de vuist weg– zou een soort genoteerde improvisatie moeten zijn. Deze impromptu’s zijn vooral zorgvuldig gecomponeerde stukken, met een doordachte inhoud en expressie. Schubert schreef ze in twee series, opus 90 en opus 142, beide in 1827.

Hoewel menige amateur de stukken wel eens in studie genomen heeft, zijn ze niet zo eenvoudig als ze lijken. Dat is deels toe te schrijven aan de benodigde techniek, maar vooral aan de expressie en de kleuring, waar deze werken het echt van moeten hebben. Dan pas komt het fatalistische karakter van opus 90 nummer 1 goed uit de verf, of de sereniteit van nummer 3. Bij opus 142 nummer 3, een variatiereeks, speelt dat nog sterker.

De jongens Jussen hebben de techniek in elk geval in huis. Door hun onbevangen spel en hun vermogen tot het kleuren van de klank komen ze met de expressie ook een heel eind. Je mag natuurlijk niet de doorleefde bezonkenheid van een Radu Lupu of een Alfred Brendel verwachten, maar ze hebben de tijd…

Hun samenspel in de Fantasie en de vier polonaises is van hetzelfde kaliber. Vooral de Fantasie is een rijk stuk.

Komende tijd zullen de broers gescheiden optrekken, maar we zullen vast nog van ze horen.

Arthur en Lucas Jussen – Schubert – Impromptus; Deutsche Grammophon (480 5645); 2-cd; € 19,99; meer informatie: www.arthurjussen.nl