Natuurlijk kan men stellen dat dit alles vloeit uit de pen van een redacteur van GeenStijl, het weblog dat er prat op gaat „tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend” te zijn. Maar daarmee is niet alles gezegd. Wie even de moeite neemt de reacties onder het stuk te lezen, moet constateren dat de oprispingen van de GeenStijlredactie goed in de smaak vallen bij veel Nederlanders.

Wie de laatste maanden de politieke ontwikkelingen en de seculiere media enigszins volgt, weet dat er in toenemende mate harde kritiek is op orthodoxe christenen. De aanpak van de gewetensbezwaarde ambtenaar, de kritiek op ds. Vlietstra, de spot met scholen die het scheppingsverhaal onderwijzen, zijn maar enkele voorbeelden die de antichristelijke tendens illustreren.

Orthodoxe christenen denken nog steeds dat ze wel veilig zijn binnen hun eigen wereld, met eigen organisaties en met grondwettelijke garanties voor godsdienstvrijheid. En zeker, vergeleken met dictatoriale landen is het leven voor christenen in ons land nog altijd heel redelijk. Maar er verandert wel iets.

De achterliggende weken hebben duidelijk gemaakt dat zich in ons land in hoog tempo een antigodsdienstige stemming ontwikkelt. Christenen worden mikpunt van kritiek, spot en hoon. Men wil hun de ruimte ontnemen om in het publieke domein hun geloof te belijden. Als je wilt geloven, best, maar dan alleen binnen de vier muren van je eigen huis. Dat je geloof praktische consequenties heeft voor je dagelijks doen en laten –ook op straat en op je werk– wordt niet meer geaccepteerd. Begrip vragen voor je opvattingen heeft geen zin. Men snapt het niet en men wil het niet snappen. Aanpassen aan de moderne maatschappij, dat is de eis.

Deze ontwikkeling mag voor christenen geen reden zijn om paniek te raken. Zielig doen, is ook niet nodig. Christus heeft gezegd dat zijn volgelingen gesmaad zullen worden. Dus zo vreemd is deze ontwikkeling niet.

Tegelijk vraagt die wel een andere houding. Christen zijn betekent niet meer dat men zomaar een comfortabel leven zal kunnen leiden. Het heeft gevolgen. Allereerst is het van belang door het geloof werkelijk verbonden te zijn met Christus.

Daarnaast is nodig dat men elkaar vasthoudt en steunt. Men zal zich niet meer de ‘luxe’ kunnen veroorloven om als christenen langs elkaar heen te leven, of om elkaar te bestrijden.

Ten derde zal het gebed zich moeten vermenigvuldigen: voor elkaar, voor de samenleving en ook voor degenen die christenen bespotten en hen het leven zuur maken. Christus zei: „Zegent hen die u vervloeken.” Dat kan moeilijk zijn, maar is wel geboden.