Marspioniers keren terug op aarde
MOSKOU (ANP) – De vrijheid lonkt voor zes bijzondere proefkonijnen. Anderhalf jaar lang zaten drie Russen, een Italiaan, een Fransman en een Chinees opgesloten in een loods in Moskou. Daar bootsten ze een reis naar de planeet Mars en terug na. Vrijdag ’landen’ ze op aarde.
De gesimuleerde missie, Mars500 genaamd, begon in juni vorig jaar. Na de ’lancering’ reisden de zogenaamde astronauten in 250 dagen naar Mars. Drie van hen verkenden in januari het oppervlak. Gekleed in ruimtepakken verzamelden ze stenen voor onderzoek. Iedere opmerking van de astronauten deed er 20 minuten over om de vluchtleiding ’op aarde’ te bereiken, en andersom. De mannen op Mars waren volledig op zichzelf en op elkaar aangewezen.
Na een maand voegden de Marswandelaars zich bij hun drie collega’s, die - in een ander deel van de loods - zogenaamd in een baan rond de planeet waren gebleven. Gezamenlijk keerden ze in 240 dagen terug naar de aarde.
Onderweg zijn de lichamen van de proefpersonen uitvoerig onderzocht en hebben ze tal van experimenten uitgevoerd. Wetenschappers wilden ontdekken wat een lange periode van afzondering, met alle bijkomende spanningen, doet met lichaam en geest. Waar de zes mee kampten, kan duidelijk maken waar echte Marsreizigers later aan moeten voldoen, als de mensheid ooit besluit tot zo’n reis.
De Amsterdamse psychologe Berna van Baarsen, een van de tientallen onderzoekers bij het project, concludeert dat Marsgangers een combinatie van eigenschappen moeten bezitten. De astronauten moeten volgens haar niet alleen goed kunnen omgaan met de eenzaamheid, maar moeten ook contacten met hun reisgenoten kunnen leggen en onderhouden. „Stel dat iemand het prettig vindt om helemaal alleen te zijn. Dan kan hij of zij de eenzaamheid opzoeken en zich terugtrekken. Als dat leidt tot afsluiting, kan het averechts werken voor een missie”, aldus Van Baarsen.
Aan de eenzaamheid van de Marsreizigers komt vrijdag een einde. Psychologen gaan hen daarna voorbereiden op een terugkeer in de samenleving. Van Baarsen vergelijkt het met de Chileense mijnwerkers. Zij zaten vorig jaar maandenlang opgesloten, werden voor het oog van de wereld naar boven gehaald en vielen daarna terug in volstrekte anonimiteit.
„De mijnwerkers hebben een hoogtepunt meegemaakt, namelijk hun redding, maar juist daardoor kan het dieptepunt erna nog dieper aanvoelen. Dat kan ook gebeuren met deze Marsjongens. Straks hebben ze de opluchting dat ze hun familie en vrienden terugzien, maar hoe gaat het daarna? Ze moeten hun leven op aarde opnieuw opbouwen. Ze kunnen in een gat vallen.”
