Als je huis zo dicht bij Nederland staat, voelt het niet echt als emigratie, zegt Olicia. „Ik heb nooit dat idee gehad. Mijn vriend wel, hij werkte iedere dag met Duitsers. Ik had zoiets van: eigenlijk zit ik helemaal niet in Duitsland. Het was meer dat de grenspaal daar toevallig staat dan dat ik het ook zo voelde.”

De 27-jarige Kaiser en haar vriend Peter van Hannen (38) woonden, zoals steeds meer Nederlanders, een tijd lang net over de grens. Olicia sinds 1996, terwijl Peter zeven jaar eerder al verkaste.

Het is er goedkoop wonen: de huizenprijzen doen in vergelijking met de overspannen Nederlandse markt weldadig aan. Niet voor niets staat Duitsland op de tweede plaats van alle landen waarheen de meeste Nederlanders emigreren. En ook de nummer 1, België, is om de hoek.

Toch was de aantrekkelijke huizenmarkt voor Olicia niet de reden om te verkassen. „Ik studeerde zeven jaar geleden in Amsterdam toen ik Peter leerde kennen. Hij woonde toen al in Duitsland en was daar al helemaal gesetteld. Toen we samen gingen wonen, is het nooit een vraag geweest waar we dat zouden doen.”

Voor Peter was de huizenmarkt ook niet de reden van emigratie, zegt Olicia. „Hij kon in Nederland geen werk vinden en was toen in de gelegenheid om in Duitsland een tandartspraktijk over te nemen.”

Olicia komt zelf uit Enschede en bleef op die stad georiënteerd toen ze in Gronau woonde. „Binnen een kwartier was je in het centrum van Enschede. De grens lag op loopafstand. De auto reed haast automatisch naar Enschede en nooit naar het centrum van Gronau. Zelfs als we uit eten gingen, deden we dat in Nederland.” Met een lach: „Alleen tanken deden we in Duitsland.”

Veel Duitsers zien Nederlanders die bewust niet integreren als profiteurs. Olicia heeft er geen last van gehad: „We hadden niet veel contact met de Duitsers. Er zijn eigenlijk nooit ergernissen geweest over al dan niet integreren, ik heb me ook nooit een profiteur gevoeld. Ik weet wel van Nederlanders die verhuisd zijn en bewust meedoen met Schützefeste enzo, maar wij hebben dat nooit gedaan. We konden alles in Nederland blijven doen zoals we dat altijd al deden. We hebben in Duitsland drie kinderen gekregen; met hen ging ik zelfs in Nederland naar het consultatiebureau. Dat voelt toch vertrouwder. Misschien was het ook een stukje gemakzucht, om de eigen taal te kunnen blijven spreken.”

Hun Duitse hulp, die twee dagen per week assisteerde in de huishouding, kwamen Olicia en haar vriend wel tegemoet. Zij kreeg alleen Duits te horen van het stel en zelfs van de kinderen. „Die stap hebben we op een gegeven moment gewoon gezet. We vonden het beter om alleen Duits te praten als zij er was. Ons dochtertje van 3 jaar kan nu goed Duits verstaan en het zelfs spreken. Als ze naar de wc moest, zei ze tegen de hulp: Frau Ottink, ich muss Pipi machen. Door Frau Ottink ben ik nog een beetje thuis geraakt in de Duitse taal en gebruiken.”

Sinds een week is het allemaal verleden tijd. Olicia en Peter namen met de kinderen hun intrek in een huis in het Nederlandse Borculo. „Dat had echter niks met Duitsland te maken”, verzekert Olicia. „We deden het alleen voor het huis. Als dat in Gronau had gestaan, hadden we het ook gekocht.” Dat met de aankoop van het huis juist het grootste voordeel van wonen in Duitsland verloren ging, nam het stel op de koop toe. „Als je eenmaal verliefd bent op een huis, raak je dat niet meer zo snel kwijt.”

Weer terug in Nederland zal het stel zich sommige verschillen wel blijven herinneren: „In Borculo zal niemand er wat van zeggen als je op zondag het gras maait. Dat was in Gronau ondenkbaar. De zondag is daar heel erg heilig. Je mag dan gewoon niet werken. Even de ramen lappen kan absoluut niet. Dat maakte voor ons wel een verschil.”

Emigratie is weer in trek. Dit is het vijfde deel in een serie over emigratie van Nederlanders naar verschillende landen. Morgen deel zes.