„De paradijsopdracht heeft het doel niet gehaald. God was er niet in. Integendeel, techniek en vooruitgang hebben ons willen doen denken dat het geloof een achterhaalde zaak is. Kerken kwamen leeg te staan en werden overbodig.

Ik was gisteren in een oude dorpskerk in het Noorden: een beroemd orgel en het kerkgebouw getuigden van eeuwenoude vroomheid en godsvrucht, maar overal in die kerk zag je een dikke laag stof; ook op de kansel. Geen geld en geen liefde meer om er nog wat aan te doen.

Franca Treur zit bij Kuitert op schoot en ze zijn het samen goed eens, niet alleen over Zeeland, maar ook over de grote vragen van het leven. Ze hebben samen afgesproken dat er niets is en dat moeten we nu allemaal geloven. En wat dan het ergste is: de refogemeenschap heeft interesse bij hun ervaringen.

Dus blijkt tegelijk dat het een rijk van ijzer en leem is. Het beest dat Johannes zag, had een dodelijke wond aan zijn hoofd, wat wijst op de innerlijke gebrokenheid van al die eigenwaan. Zijn hoornen zijn aan de hoornen van het Lam gelijk, maar het spreekt als de draak, als de duivel.

De afgoden hebben altijd weer dit kenmerk: ze verteren hun onderdanen, zoals Moloch de vuurgod, die de kinderen verslond. En al die macht, waarover zij beschikken, is hen gegéven.

We zien in onze tijd hoe meedogenloos deze goden zijn voor de volkeren en de mensen. De mens is diep ontredderd, juist door die dingen, die hij inhaalde als de wonderen van de vooruitgang.

De medicijnen hebben ons eigenlijk alleen maar verzwakt; resistentie heeft hun invloed gebroken. Insecten en virussen vrezen onze macht geenszins. Het paard loopt achter de wagen van de moderne vooruitgang. Het geheel is innerlijk vermolmd en verzwakt.

Dezer dagen hebt u kunnen horen dat er medicijnen zijn die zullen bewerken dat de mensen 150 jaar kunnen worden. En dan? Weer een droom van de zich machtig wanende wetenschapper die nog steeds alleen maar geloof heeft in eigen kennen en kunnen.”