Dat meldt de BBC in de documentaire ”This World: Spain’s Stolen Babies” dinsdagavond.

De babyroof begon in de jaren dat dictator Franco aan de macht was in Spanje en duurde tot aan het begin van de jaren 1990. Het aantal van 300.000 baby’s is een schatting van advocaten van slachtoffers en van Anadir, een organisatie die opkomt voor gestolen kinderen en hun families.

„Moeder onbekend”

De kinderen werden gestolen van vaak jonge, ongehuwde moeders. Hun werd verteld dat het kind de geboorte niet had overleefd. Bij de zogenaamde begrafenis werden ze geweerd. De BBC-documentaire toont beelden van een babylijkje, dat in de vriezer werd bewaard om aan de moeder te laten zien dat het kind echt was overleden.

In werkelijkheid was er een groot netwerk van artsen, verpleegkundigen en nonnen om de kinderen te leggen aan de wieg van een betere toekomst. Ze werden verkocht aan vrome, financieel bemiddelde, kinderloze echtparen. Die vrouwen moesten dan een zwangerschap voorwenden.

Het ziekenhuis San Ramon in Madrid had in de adoptiepraktijken een beruchte status. Uit documenten van de burgerlijke stand is bekend dat in 1981 bij de arts Eduardo Vela 70 procent van de geboorten werd geregistreerd als „moeder onbekend”. Dit was overigens legaal, want daarmee werd de anonimiteit van ongehuwde moeders beschermd. Ongehuwd zwanger zijn, was destijds een schande.

Dokter Vela wordt momenteel in de Spaanse pers afgeschilderd als een monster. Toen Katya Adler, de journalist die onderzoek deed voor de documentaire, bij hem op bezoek kwam, verdedigde hij zich dreigend en sprak over religieuze en humanitaire motieven. „Dokter Vela pakte een metalen kruisbeeld dat stond ​​op zijn bureau. Hij kwam op me af en zwaaide ermee voor mijn gezicht. „Weet je wat dit is, Katya”, vroeg hij. „Ik heb altijd gehandeld in Zijn naam. Altijd het welzijn gezocht van de kinderen en bescherming gezocht van de moeders.”

Amnestiewetten

Het adoptiesysteem werd tijdens de regering van Franco opgezet om gezinnen, die politiek gevaarlijk waren voor de dictatoriale regime, uit elkaar te halen. Na de dood van Franco in 1975 bleef het systeem overeind, toen vanuit economische en kerkelijke motieven. Een kind zou volgens het adoptienetwerk een beter leven krijgen bij bemiddelde en diep-religieuze echtparen. De babyroof leverde bovendien geld op. Pas in 1987 trok de Spaanse regering de adoptieregeling naar zich toe. De schimmige adoptiepraktijken vanuit ziekenhuizen stierven toen langzaam uit.

Door de amnestiewetten zijn weinig misdaden van het Franco-regime diepgravend doorzocht. Journalist Adler: „Er is heel weinig politieke wil om de situatie tot op de bodem uit te zoeken.” Ze wijt dat aan het gezag van de Rooms-Katholieke Kerk en de medische specialisten.

Openheid over de omvangrijke roof is dit jaar ontstaan, nadat twee Spanjaarden met hun verhaal naar de pers zijn gegaan. Aan het begin van dit jaar hebben 261 slachtoffers en hun families een onderzoek geëist naar de toedracht van de adopties.

Het herenigen van de kinderen met de moeders is een moeilijke klus. Een barrière vormt het Spaanse recht, dat niet eist dat de familienaam van de moeder wordt vermeld op de geboorteakte. Volgens Adler zou het helpen als DNA-banken hun gegevens gemakkelijker zouden prijsgeven.

Afgelopen zomer werd een enigszins hierop gelijkend schandaal bekend in Australië. Daar werden 150.000 baby’s direct na de geboorte weggehaald bij de moeders.