Aangenomen werd dat een warmer klimaat meer begroeiing oplevert. Dat extra groen zorgt ervoor dat er meer zonne-energie wordt opgenomen in plaats van teruggekaatst. Een deel van die energie komt in de bodem terecht, waardoor de bodem in de zomer dieper zou moeten ontdooien. Voor het klimaat komt dat slecht uit: smeltende permafrost is een bron van de broeikasgassen koolstofdioxide en methaan.

Maar die theorie moet worden bijgesteld. Volgens Blok remt opwarming de dooi. Dat schijnbaar tegenstrijdige resultaat komt door de dwergberk. Schaduwwerking van de struik zorgt voor afkoeling van de bodem. En dat koeleffect onder de struik wint het van de opwarming door het extra groen. „Er zit dus een buffer, een soort zelfregulerend mechanisme in de natuur zelf”, aldus Blok.

Dat betekent overigens niet dat de permafrost ongevoelig is voor klimaatverandering. „Er ligt ongetwijfeld ergens een grens”, verwacht Blok. „Daar neemt de begroeiing niet meer toe en kan de schaduw­werking de opwarming niet meer compenseren.”