De economische groeipercentages in China lagen de afgelopen jaren boven de 10 procent. En daarmee groeide ook de zelfverzekerdheid. Het Chinese begrip ”crisis” bestaat uit twee karakters: ”wei” en ”jie”. Hoewel het taalkundig op de nodige bezwaren stuit, zijn deze begripsonderdelen los van elkaar te vertalen als ”kans” en ”gevaar”. Terwijl Europa aan de ”jie”-kant verkeert, doen de Chinezen er alles aan om er een behoorlijk ”wei”’tje uit te slaan. Wat omvang en aantallen betreft is alles groot. Met de kwantiteit zit het wel goed.

Kwaliteit is een genuanceerder verhaal. De afgelopen weken botsten metro’s, zonk een veerboot en bleek dat de antwoorden van nationale examens voor accountants op het Chinese intranet circuleren. Weliswaar zien veel Chinezen eigen volk en cultuur als hoog verheven, de volksaard waarin ze dit uiten is vooralsnog nog niet vol van zorgvuldig bewaren, creatief denken en innovatief werken.

Ook in de gezondheidszorg is kwaliteit nog een redelijk onontgonnen terrein. Weliswaar is in prestigieuze ziekenhuizen in de grootste steden de nieuwste technologie beschikbaar. En als je veel geld hebt, kun je terecht in de privéklinieken die als paddenstoelen uit de grond schieten. Maar je zou in een land met een communistische structuur een beter voorzieningenniveau verwachten. Via algemene verzekeringen is zorg nog maar beperkt beschikbaar.

Op de wetenschappelijke conferentie over kwaliteit in de zorg in Hongkong, het hoofddoel van de reis, waren ruim 2000 mensen uit bijna zeventig landen. Hongkongers niet meegerekend, kwam slechts een handjevol uit China. Maar er zijn veel tekenen dat dit de komende jaren flink gaat veranderen. Nu de welvaart voor veel Chinezen stijgt, vinden ze dat gezondheidszorgvoorzieningen daarbij horen. In Peking is het aantal rokers de afgelopen jaren sterk afgenomen. Het aantal Chinese wetenschappelijke bijdragen in vaktijdschriften neemt sterk toe. Op de conferentie is Engels nu nog de voertaal. Maar zitten we over vijftien jaar misschien als Europeanen en Amerikanen via koptelefoons mee te luisteren omdat de voertaal Mandarijn is? En heeft de Shanghai Journal of Medicine dan niet een veel hogere ranking dan de huidige New England Journal of Medicine?

We kunnen kiezen. Of de ”jie” benadrukken en onze zorg uitspreken. Of met de ”wei” in gedachten onze blik verruimen en ons op de toekomst voorbereiden. Want we hebben best wat te bieden op het terrein van kwaliteit en innovatie. Een leger slimme Chinese jongeren staat te trappelen om de arbeidsmarkt te bespringen. Waar blijven de Nederlandse studenten die meer willen dan een zesjescultuur? Het aantal christenen groeit in China bijna zo hard als de economie. Maar de onkunde is groot. Wat betekent dat voor onze visie op zending, de beschikbaarheid van christelijke literatuur en wederkerigheid? Taal en cultuur vormen een grote uitdaging. Welke reformatorische school heeft Chinees al op het lesprogramma staan?

De euro en Griekenland bleken nog te bestaan. In Nederland was het nieuws samen te vatten met: „Doe (zelf) eens normaal, man.” Het is lastig om de blik te verruimen als er sprake is van forse bijziendheid.

De auteur is gezondheidswetenschapper. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl