Is Dekkers boek –inmiddels toe aan een vierde druk- niet missionair genoeg?, zo luidt de kritiek van sommigen. Dekker: “Het boek is juist geschreven vanuit het missionaire verlangen dat we getuigende gelovigen zijn vanuit de Bron naar buiten toe. Dicht bij Christus blijven en bij mensen komen. Maar het kan ook een vlucht naar voren zijn door gemeente op te jagen waar zovelen niet gelovig zijn geworden.”

Ds. E. K. Foppen, hervormd predikant in Katwijk, miste bij Dekker het element van bekering. „We kunnen ook vlúchten in het oordeel, in een verdrietig maar ook veilig kruis. Duizenden orthodoxe jongeren à la Franca Treur staan op het punt geruisloos de kerk te verlaten. Zelfs het RD schrijft erover, dat is toch opmerkelijk. Orthodoxe gemeenten moeten niet meer zielig doen maar meer zielig zíjn, arm van geest. We weten het vaak nog zo goed.”

Ds. C. M. A. van Ekris, hervormd predikant in Breukelen, stelde tegenover een “vage atmosfeer van berusting”, die hij bij Dekker bespeurde, de bijbels-theologische lijnen van „verzet” en „geestelijke vechtlust”. „Het is wezenlijk voor het profetische om in de bres te springen, niet alleen om met Christus te lijden, maar ook aan God te vragen zich te te bedenken. Om tegen de God te zeggen: U hebt groot gelijk, maar U kunt het niet maken, om al mijn vrienden en mijn catechisanten die van niets meer weten. Zou die toon van verzet, als het moet tegen Gods oordeel, ons als kerk niet meer moeten stempelen? Moeten we niet meer strijden tegen de geestelijke machten in plaats van buigen onder het oordeel?”

Ds. K. W. de Jong, predikant in de vinexwijk Leidsche Rijn, viel Dekker bij als hij aarzelt om het idee van de volkskerk los te laten. „Het helpt ook niet meer. De volkskerk bestaat niet meer, kwantitatief en kwalitatief niet. Moeten we niet toe naar predikant-tentenmaker, juist in de theologie van een krimpende kerk? Veel mensen weten helemaal niet meer dat er een kerk is, wat mensen daar doen. Laagdrempelige activiteiten kunnen daarvan een indruk geven, zodat mensen in ieder geval de weg weten te vinden. Maar, toegegeven, de weg daarna is lang.” Dr. D. Griffioen, predikant van de gereformeerde kerk vrijgemaakt te Vrouwenpolder, benadrukte -samen met Dekker- het belang van de verkondiging als ontmoeting tussen Christus en hen die binnen en buiten zijn. „Veel projecten van kerkplanting van enthousiaste kerkplanters mislukken vanwege het ontbreken van kerkelijke inbedding. Van Dekker heb ik geleerd dat je oog moet hebben voor de randleden in de kerk. De tijden zijn boos, maar denk aan Noach. Hij is de eerste mislukte zendeling, maar de ark van behoudenis wordt wel present gesteld.”

Dekker zei dat zijn boek vooral gericht is op de eigen kring. Hij zet zich af tegen de missionaire trend in deze tijd, ook in de Protestantse Kerk, dat het heil ook buiten de kerk te vinden is. „In de literatuur kom ik gedachten tegen dat er een regelrechte lijn van God naar de wereld. In plaats van de kerk als de ark van het heil is de hele wereld de ark en gered. Ook katholieken zien zo veel moois en heiligs in de wereld. Hebben we het heil niet te algemeen gemaakt? Dat mensen dáárover nadenken, daar ben ik blij mee.”