Dat schrijven minister Donner (Justitie) en staatssecretaris Ross (Volksgezondheid) in reactie op vragen van SGP-kamerlid Van der Vlies en zijn ChristenUnie-collega Rouvoet. Beide christelijke parlementariërs raakten gealarmeerd door het jaarverslag van De Einder over 2002. Daaruit blijkt dat de stichting, die mensen met een doodswens begeleidt, in dat jaar fors meer hulpverzoeken kreeg dan in 2001.

De Einder registreerde in 2002 374 hulpvragen, 81 meer dan in 2001. Van de hulpvragers overleden er in 2002 46 (12 procent), tegen 32 in 2001 (10 procent). Minister Donner en staatssecretaris Ross willen dit echter niet per definitie zien als een toename van het zelfmoordpercentage, omdat De Einder daar in het jaarverslag zelf een voorbehoud bij maakt: het is mogelijk dat enkele terminale patiënten een niet-zelfgekozen dood zijn gestorven.

Donner en Ross bevestigen het oordeel dat het tweede paarse kabinet al gaf over de activiteiten van De Einder: het is een „ongewenste vorm van hulpverlening.”

Verder zijn de antwoorden van beide bewindslieden voor SGP en ChristenUnie ronduit teleurstellend. Het kabinet ziet geen reden om het werk van De Einder, en ook van een gelieerde stichting die zich inzet voor baanbrekend onderzoek op dit terrein, tegen te gaan. Bovendien is het ook niet voor een aanscherping van de regelgeving.

Op dit moment is slechts het concrete verschaffen van middelen voor zelfdoding strafbaar, evenals het geven van op navolging gerichte instructies aan iemand die al tot zelfmoord heeft besloten. Het verschaffen van algemene informatie is niet strafbaar, net zomin als het voeren van gesprekken en het geven van morele steun. Een gevolg is dat Donner en Ross uit het jaarverslag van De Einder niet kunnen vaststellen dat „de hulpverleners een ontoelaatbare vorm van hulpverlening geven.”

Desalniettemin achten Donner en Ross een aanscherping van de strafbaarstelling „wenselijk noch noodzakelijk.” Zij wijzen erop dat het juridisch gezien al een bijzondere constructie is dat actieve hulp bij zelfdoding strafbaar is, terwijl een (poging tot) zelfdoding dat op zichzelf niet is. De wetgever heeft in het verleden van het strafbaar stellen van een poging tot zelfdoding nadrukkelijk afgezien, vanwege problemen met de handhaving.

Beide bewindspersonen wijzen er wel op dat de huidige situatie niet betekent dat het geven van instructies voor zelfmoord nimmer een strafbaar feit oplevert. Er moet dan echter wel een causaal verband zijn te leggen tussen het verschaffen van de instructies en het plegen van de zelfmoord. Bij het openbaar ministerie bespeuren Donner en Ross voldoende waakzaamheid om hier goed op toe te zien.