„Uiterste poging” om breuk te mijden
De hervormde kerkenraden van Zetten en Andelst doen in een open brief een „uiterste poging” om scheuring in de Nederlandse Hervormde Kerk te voorkomen. De brief is gericht aan het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond, het Comité tot behoud van de Nederlandse Hervormde Kerk en Het Gekrookte Riet.
De kerkenraden spreken de hoop uit dat de drie organisaties „éénparig leidinggeven aan de bezwaarde kudde die aan hun zorgen is toevertrouwd.” Een afschrift van de brief is gestuurd naar de hervormde synode. De kerkenraden voeren de volgende zes overwegingen aan.
„1. Zou het niet kunnen zijn dat de Heere een twist met ons heeft vanwege onze verdeeldheid en dat Hij op grond hiervan gaat uitrukken wat Hij geplant heeft, te weten de Nederlandse Hervormde Kerk, dus SoW als oordeel over alle gereformeerde belijders in de Nederlandse Hervormde Kerk?
Wordt het dan nu geen tijd om in dit tijdsgewricht geestelijk leiding te geven aan de hele kudde door als een éénparig man, op grond van Schrift en belijdenis, naar de synode duidelijk te maken dat een substantieel deel van de kerk Samen op Weg in de huidige vorm pertinent blijft afwijzen en daarom op uw advies synodaal ongehoorzaam zal zijn, wat er ook komen zal?
Zouden wij onze ecclesiologische verschillen hierin niet moeten laten rusten en ons in deze vooral richten op onze eenheid in het gereformeerd belijden?
Zou er vanuit deze houding naar de synode geen sprake kunnen uitgaan, zodat men gaat inzien zich niet tegen ”delen van zichzelf” te moeten keren en er vanuit zo’n éénparige noodkreet het besef komt dat men willens en wetens een weg begeert te bewandelen die scheuring tot gevolg zal hebben?
Zou deze bijbelse en gereformeerde houding, waarbij niet wij, maar de synode zich in deze expliciet zal moeten uitspreken naar het kerkvolk, niet scherper naar voren doen komen dat niet wij maar de synode zelf voor deze scheuring verantwoordelijk is en die tot in haar diepste wezen zal gevoelen? Hierdoor wordt deze kerkelijk onmogelijke meerderheidsbeslissing gelegd bij de synode en niet bij het kerkvolk. Wanneer de kerk scheurt is dat ons aller schuld, maar het blijft als aansprakelijkheid van de synode liggen voor de eeuwigheid.
Laat een en ander kerkrechtelijk en kerkordelijk niet correct zijn, de onmogelijkheid van de SoW-crisis vraagt om een voor het oog van mensen onmogelijke oplossing. Het goddelijk recht gaat voor het kerkelijk recht. Het is naar dat recht om de synode voor te houden om op grond van Gods Woord met elke kerkelijke beslissing te komen voor Gods aangezicht, opdat duidelijk worde dat de eer van God Zijn gemeente is.”
„Dat deel van het kerkvolk dat hartelijk begeert trouw te zijn en blijven aan Schrift en belijdenis kijkt naar onze stellige overtuiging biddend en verlangend uit naar deze vorm van geestelijk leidinggeven”, zo besluiten de kerkenraden. „En u bent daartoe gedrieën verplicht! Daarom, houdt u mannelijk, opdat wij niet als destijds het volk Israël met de ark (van de belijdenis) zullen omkomen.”
