Er is een prins die van zijn vader maar eens op zoek moet naar een vrouw. Dat moet niet moeilijk zijn als je een fiets met 64 versnellingen, twaalf motoren, vijf sportauto’s, zeven racewagens, acht renpaarden en een sneeuwwit paard hebt. Om maar niet te spreken van al die huwbare prinsessen die kwijnend zitten te wachten op een prins.

Opgewekt gaat de prins op liefdesavontuur. 
Maar het blijkt allemaal niet zo simpel te zijn. Zodra de prinsessen 
merken dat hun prins ook maar een mens 
is –hij pulkt uit zijn neus, laat windjes en 
vertelt stoere verhalen– is het over met de 
liefde.

Ten slotte komt de vereenzaamde prins al snikkend aan bij een simpel huisje met daarin –hoe kan het anders– het aardigste meisje dat hij ooit heeft gezien. Maar ze wil niet, omdat ze geen prinses is. Waarop de prins zich van zijn allerprinselijkste kant laat zien en zegt: „Maar ik hoef geen prinses. Ik wil jou.”

Sprookjes over het vinden van de ware liefde zijn voor alle leeftijden en vervelen nooit. Zeker niet als ze zo origineel verteld worden als Verroen dat doet, en opgeluisterd zijn met sfeervolle tekeningen waarvan elke lijn klopt, zoals alleen Thé Tjong-Khing dat kan.

Boekgegevens

”De prins op het witte paard”, door Dolf Verroen (tekst) en Thé Tjong-Khing (ill.);

uitgave van de stichting CPNB, 2011; ISBN 978 90 5965 132 6; 26 blz.; € 5,-.