Maar sinds zij in juni van dit jaar haar handtekening zette onder het pensioenakkoord, kan zij bij een deel van de achterban geen goed meer doen. Een sterke verdeeldheid blijft over nu het federatiebestuur akkoord is met een akkoord, waartegen de twee grootste FNV-bonden, Bondgenoten en Abvakabo, zich tot op het bot hebben verzet.

De discussie over de verhoging van de AOW-leeftijd domineerde de laatste jaren de agenda van Jongerius. In juni van dit jaar leek het haar nog te lukken dit slepende hoofdpijndossier goed af te ronden. Zij zette namens de FNV haar handtekening onder het akkoord tussen vakbeweging, werkgevers en kabinet. Bondgenoten was echter fel tegen en Abvakabo sloot zich bij het verzet aan. FNV Bouw stemde na aanvankelijk verzet zaterdag wel in.

In mei 2005 werd Jongerius voorzitter van de FNV. Met haar kreeg de FNV voor het eerst een vrouw aan het hoofd. Zij werkte toen al bijna 20 jaar voor de FNV en had zich bewezen als een kei van een onderhandelaar. Jongerius groeide in haar rol, naarmate onderhandelingen zwaarder werden. Soms stampvoetend, soms met emotionele woedeuitbarstingen. Die waren doorgaans gemeend, maar toegegeven, soms gebruikte ze ze om de verhoudingen extra op scherp te zetten.

In het roerige jaar 2004 was Jongerius als actiecoördinator van de FNV nauw betrokken bij de grootste vakbondsdemonstratie ooit in Nederland. Op 2 oktober van dat jaar verzamelden zich meer dan 250.000 mensen op het Amsterdamse Museumplein uit protest tegen de regeringsplannen om de mogelijkheden om vervroegd met pensioen te gaan te beperken.

Ferme taal schuwt Jongerius niet. Menigeen zal zich het „tuig van de richel” herinneren, waar zij de werkgevers voor uitmaakte. Die lieten opeens verstek gaan bij onderhandelingen over het AOW-akkoord. De woorden gingen onbedoeld het hele land door, omdat er toevallig een camera en een open microfoon in de buurt waren.

Jongerius, een afgestudeerde historica in de sociaal-economische geschiedenis, wordt geprezen om haar grote dossierkennis. Zij is in 1960 geboren in De Meern (Utrecht) als jongste in een katholiek tuindersgezin met acht kinderen, dat naar eigen zeggen weinig te besteden had.