De beelden die uit de overstroomde gebieden komen zijn dezelfde als vorig jaar: mensen die hun huisjes hebben verlaten en met datgene wat ze nog hebben, op zoek zijn naar hoger gelegen gebieden. Alsof ze pardoes uit hun huis zijn gezet zitten ze straks met hun huisraad en kinderen op de dijken. Zich beschermen tegen de aanhoudende regen lukt maar moeizaam. Aan alles is gebrek, laten hulporganisaties weten: aan voedsel, schoon drinkwater, tenten en medicijnen – ze zijn nauwelijks voorhanden. De dood van zeker 220 mensen is al gemeld. Vooral kinderen onder de vijf jaar, die toch al ondervoed waren, lopen momenteel groot risico. In Sindh geldt dat van 23 procent van de kinderen van die leeftijd.

Door de watersnood van vorig jaar vielen 2000 doden en raakten bijna 20 miljoen mensen op drift. Eenvijfde van het land stond op een gegeven moment onder water. Van de gevolgen van die ramp zijn mensen nog maar nauwelijks bekomen, nu krijgen ze opnieuw de volle laag.

En net als vorig jaar komen er ook dit keer weer klachten binnen over discriminatie van minderheden als christenen en hindoes. Hulporganisaties worden voornamelijk door moslims gerund, melden kerken en christelijke organisaties. En die moslims vinden dat hun geloofsgenoten voorrang hebben bij de hulpverlening.

De Asian Human Rights Commission meldde gisteren dat ook gehandicapten „massaal” worden vergeten bij de hulpverlening. De organisatie schat dat 7000 lichamelijk en verstandelijk gehandicapten in Sindh het zwaar te verduren hebben om die reden. Pakistan telt opvallend veel gehandicapten vanwege de inteelt als gevolg van familiehuwelijken, waardoor eerder sprake is van lichamelijke afwijkingen.

Veel families verloren vorig jaar hun bruidsschat, waarmee ze de huwelijken van hun dochters konden financieren. Om hun huwbare dochters toch te laten trouwen worden er nu collectieve huwelijksceremonieën gehouden, waarbij de last van de bruidschat wordt gedeeld. Ook kinderhuwelijken zijn sterk toegenomen.

Kritiek is er intussen op de Pakistaanse regeing die ook dit keer te traag op gang komt met hulpverlening. Bovendien zou ze de waarschuwingen in de wind hebben geslagen dat dit jaar de moessoenregens wel eens net zo erg zouden kunnen zijn als vorig jaar. Hulporganisaties verwijten de autoriteiten arrogantie als het gaat om hun houding jegens de armen. „Alles onder controle” was het enige dat steeds werd gezegd, als vanbuiten hulp werd aangeboden.