Anita C. wilde de zwangerschappen en geboortes per se geheim houden. De drie zwangerschappen zijn tot aan de bevallingen geheel aan haar voorbijgegaan, vertelde ze aan de rechters. Ze bracht de kinderen in haar eentje ter wereld.

Haar angst was zo groot dat ze niet naar de kinderen durfde te kijken. Omdat ze na de geboortes niets hoorde of voelde bewegen, gaat C. ervan uit dat de baby’s niet hebben geleefd. Ze pakte ze in doeken en plastic zakken in en begroef er een in de tuin, een in een bloempot en de derde werd door de politie gevonden in het tuinhuisje. De baby’s zijn allen iets te vroeg geboren.

De ontkenning ging zo ver, dat ze ook haar partner niets vertelde. Na één bevalling moest ze wel, omdat ze lang bleef doorbloeden en haar vriend dat opmerkte. C. vertelde hem dat ze een miskraam had gehad, maar schoof zijn opmerking dat ze naar de dokter moest terzijde.

Mensen die bij het zien van haar dikkere buik vroegen of ze zwanger was werden voor gek verklaard. „Daar kijk ik wel voor uit”, zou ze hebben gezegd.

Na de laatste bevalling ging het mis: de placenta kwam niet los. Anita C. werd ziek en moest uiteindelijk in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht worden. Zelfs nadat ze was gered, ontkende ze dat ze zwanger was geweest. Naar aanleiding van de opname is aangifte gedaan bij de politie.

Forensisch deskundigen zijn het er niet over eens of de kinderen hebben geleefd. Het NFI en een andere deskundige hebben geen doodsoorzaak kunnen vinden. De Zwitserse arts Danny Spendlove meent dat de laatstgeborene leefde en is verstikt en is daarmee de enige die de stelling van het OM in het geval van één kind ondersteunt.

Het OM komt dinsdag met de strafeis tegen Anita C.